“هوالمحبوب”

دراز کشیده بودم که پشتم درد گرفت ، زمین را نشانه گرفتم و شیرجه زدم روی زمین .

اصلا چه کسی گفته است خانم ها باید همه کارشان با وقار باشد ؟ به نظر من باید از

روی کاناپه فقط شیرجه زد ، و یا ادای افتادن در آورد و پرت شد روی زمین .

می شود در آن لحظه هم خود را به متوجه نشدن زد و یکهو پخش زمین شد !

من هم همینکار را کردم ولی با توجه شیرجه زدم .

پخش زمین شدم و زُل زدم به سقف . نور مستقیم به سقف می خورد .

آمدم در همان تنهایی خیال بافی کنم ، سامارای حلقه اجازه نداد . مدام تصویر سامارا

که از در چهارچوب اتاق روبرویم ایستاده بود تجسم میشد .

آمدم فراموشش کنم و به چیزهای خوب فکر کنم . یادِ آن فیلم کذایی که دختری قرمز

پوش به زبانِ آذربایجانی به صورت مخوفی حرف می زد . همانی که یک مرد با دختر

حرف میزد و دختر انگار جنی شده بود و مرد می خواست او را رها کند . لعنتی خیلی

شبیه واقعیت بود .

صدای دختر درون گوشم طنین انداخت همانجا که مرد با زبان ترکی می پرسید اسمت

چیست و او با صدایی عجیب که انگار مال خود آن بدن نبود می گفت :

- عَـــمَـــــللل

باید یک مریض روانی باشم که در تنهایی و نبود برق و تاریکی خانه به این افکار روی

بیاورم .

اینبار زیر لب بسم الله گفتم !!!!

بعد هم مثل دیوانه ها لبخند زدم و با دست روی سقف برای خودم سایه درست کردم .

همان سایه اردکی که از کودکی همراهم هست . همان سایه پیرمردی که دوستش

داشتم .  . . .