“هوالحبیب”

 

 

از کوچه هایی که ساختمان های اطرافش رختِ سایه انداخته اند به رویش میگذری ،

می رسی به بازارچه ای مفلوک با اجناسی عجیب ، همهمه ای برپا میشود!

در ذهنت کلمات عربی نقش میبندد ، حواست پرت نمی شود ،

مسیر را میگذری و بالاجبار هر چند ثانیه برای برخورد نکردن با عرب مردانی که محرم و -

نامحرم میشناسند ولی کنار نمیروند و ابایی از تنه زدن ندارند راهت کج میشود . . .

به در ورودی آهنین میرسی و سریع وارد صحنی بزرگ میشوی ، آرام قدم میگذاری .

ارامش وجودت را میگیرد .

یک ، دو ، سه . . .

تازه با گرمی هوایش آشنا شده ای ، به تردد آدم های  رنگ و با رنگ دقت میکنی ، پوشش -

هایشان رنگ پوست های متفاوت ، زبانهایی که حتی شاید یکبار هم نشنیده ای .

با همه این تفاوت ها یک وجه اشتراک بین تو و آنهاست ، آنهم دعوت !

دعوتی عجیب ، دعوتی از جنس محبتی خاص.

سرت را بلند میکنی از افکار خارج میشوی ، زنی سیاهه پوش پوشیه به صورت  آرام نزدیکت

میشود ، با تلفن همراه در حال صحبت است . گوش که میکنی قرآن میخواند انگار ، با همان

لهجه غلیظ عربی اش . . .

راهت را ادامه میدهی ، چند قدم آنورتر رو به گنبدی سبز می ایستی و سلام می دهی با خودت

میگویی کاش من هم تُرک بودم بارها دیده بودی که ترک های ترکیه  بدون هیچ تعللی بوسه

میفرستند بر گنبد و ضریح یک صدا میگویند : یا محمد . . . یا رسول الله !

تو تنها در این بین فقط تماشاگری قدرت هضم را نداری . سنی نداری تجربه ای هم شاید .

اصلا مگر میشود کنار کسانی باشی و هوشت در عقلت جمع شده باشد !!!

انگار عقربه زمان روی عشق بی حرکت مانده باشد و تکرار کند :

عاشقانه باش ، عاشقانه ببین ، عاشقانه فکر کن . . .

باخودت بود می ایستادی رو به گنبد و ساعتها ذکر میگفتی ، حرف میزدی مثل دو رفیق .

تنها که باشی تقسیم افکارت هم نُقصان دارد !

هرچه هم که قسمت کنی همه اش بیخ ریش خودت می ماند.

نزدیکتر که میشوی ، قلبت تپشش بیشتر ! یک چیز تو را میخواند گویی صدایت میکند ، نگاهت

را به طرف دیواره های بلند میچرخانی ، دستت به جایی بند نیست . فرصت ایستادن نداری.

اذان از مناره های مسجد النبی به گوش میرسد .

یک ” آه “میشود  سهم تو از همان صدا ، همان خواندن ، همان دیدن و نتوانستن ، همان نرفتن .

آن یک تیکه که میرسی دلت از مونث بودنت میترکد .

از افکار که خارج شدی خودت را به باب معشوقت میرسانی . قسمتی جا برای ادای نماز جماعت

پیدا میکنی ، دروغ چرا آن جماعت انگار زیادی دو رنگی دارند . صفایی نداشت با آن آمین گفتن-

های نماز ، اصلا ؛

“  آنجا که باشی دلت بیشتر برای نبی تنگ میشود . . .

 

 

   والسلام

26رجب1438

 

. . . قلم . . .

 

 

پ.ن: مبعث مبارکمان باشد ، ان شاء الله