“هوالمحبوب”

مادر خیلی بد بارمان آوردی در این مورد خیلی ! 

هر وقت کسی کار بدی در حقمان کرد با این جمله که ان کوچک تراست تو ببخش

و این بزرگتراست تو کوچکتری تو کوتاه بیا ، همیشه از ما خواستی خودمان را کوچک

کنیم !

طوری بارمان آوردی که نخواهیم دنیایی ادم ازمان دلخور باشد ودر عوض

خودمان حق دلخوری از کسی را نداشته باشیم . . .!

دیشب وقتی اصرار میکردی که بروم پیش دختردایی -کسی که پشت سرم هزارصفحه گذاشته

بودو هزارتا جنجال به پا کرده بود -ومن وقیحانه در مقابلت ایستادم و گفتم نمی روم!

خواهر مدام جملات تو را تکرار میکرد او کوچکتر است عقل ندارد تو بزرگتری کن!

گفتم دیگر نمی خواهم حماقت های گذشته ام را تکرار کنم !

این آدم مصداق مرا به خیر تو امید نیست شر مَرِسان است!

گفتم من خانه خواهرم آمده ام دلیلی بر دیدن او ندارم .

گفتم اگر او شعور داشت بجای اینکه خودش را مخفی کند می آمد و از کار زشتی که

کرده است معذرت خواهی میکرد .

گفتم تا کی باید مدام وقتی کسی بهم بدی  کرد با جمله :

کوچکتر است ببخشم و بزرگتر است کوتاه بیایم.

وبعد سر همین بخشش دوباره از همان سوراخ گزیده شوم.

گفتم اینکار جز کوچک کردن شخصیت خودم و فراموش کردن ان فرد از کار زشتش

هیچ ثمری ندارد .

گفتم . . . ، خیلی حرف زدم خیلی .

قانعشان کردم دیگر کوتاه نمی آیم . همه ی این افراد را هم از زندگیم پرت میکنم بیرون

نه وجودشان برایم مایع آرامش بوده و نبودشان خلعی در من به وجود آورده .

 کم زجر نکشیده ام از دست این طایفه و-

هر بار بخاطر مادر من پیش قدم شدم و خودم را شکاندم .

نمک خورد و نمکدان شکاند . از آدم هایی که نمک نشناسند همیشه میترسیدم.

بعد از بحث کوتاه من و خواهر آمدم کنار دایی جان روی مبل نشستم .

دستم را حلقه کردم دور کمرش و سرم را روی شانه اش گذاشتم خیلی وقت بود ندیده بودمش

آرام گفت : چطوری دختر .

بی اختیار بغض کردم و گفتم : خوبم ، خوب !

شروع کرد به آوردن دلیل توضیح آنکه که چرا دختر دایی -دخترش- به مهمانی نیامده . . .

چیزی نگفتم

فقط گفتم : اشکال ندارد حتما خسته است درکش میکنم بگذارید راحت باشد !!!