“هوالمحبوب”

ما هنوز بلد نشدیم که اشتباهاتمون را به گردن بگیریم و برای جبران ش تلاش کنیم.

هشت سال قبل ندونسته فردی را آوردیم و چهارسال قبل به امیدی دیگه، بنا به عقل

و شرایط آن زمان دوباره انتخابش کردیم. شد آنچه نباید می شد.

فردی که انتخاب کردیم اشتباهی بود. بلدِ این منسب نبود. حضورش و ناکارآمدیش

ضررهای زیادی بهمون زد. ضررهایی که جبرانش برامون شاید سال ها طول بکشه.

نمی دونم اینجا گفتم یا نه!

ولی با این حال باز هم میگم که یک انتخاب اشتباه من چهل سال رشد کشورم را به

عقب پرت می کنه.

در هرحال این اشتباه رُخ داده. رای من.. رای تو.. رای دیگران همچین فرد نالایقی را

روی کار آورد. این اشتباه ما بوده! هرچند با ضرری عجیب. ولی این ما بودیم که آوردیمش

اشتباه من بود که این شد روزگار همه مون.

خوبه که این را بپذیریم و اشتباهمون رو گردن جمهوری اسلامی نندازیم. یاد بگیریم که هر

چه کردیم رو برعهده بگیریم. و از همه مهم تر تلاش کنیم که جبران بشه.

من نمی فهمم واقعا! این جمله که من به اعتراض رای نمیدم یعنی چی!!!

آیا واقعا نباید تلاش کرد؟! رای دادن سهم کوچک من در رشد و پیشرفت کشورمه، من چرا

باید خودم را ازش محروم کنم؟!

و یا اصلا چرا نباید اشتباهی که در انتخاب گذشته م داشتم را اینبار با انتخابی درست جبران کنم!؟ 

الان زمان لج کردن نیست..، ما بچه های دوساله ای نیستیم که سریع شونه خالی کنیم و بگیم

من دیگه بازی نمی کنم! دفعات قبل نشد آن چیزی که می خواستیم؟! خب اینبار کسی را انتخاب

کنیم که بشه. من حتم دارم انتخاب درست، پیروزی و امید میاره برامون. ما نیاز به اصلاح داریم

و این اصلاح قطعا با آمدن یک دولت درست محقق میشه نه رای ندادن. کار نشد نداره.

+ شمارو نمیدونم ولی برای من رسانه های معاند کسایی که هیچوقت به مملکت و مردم

کشورم خیری نرسوندن، حکم دیویِ برنامه کلاه قرمزی را دارن. هرچیزی که بگن برعکسش

را عمل می کنم. چرا که تاریخ و تجربه بهم اثبات کرده هیچوقت نباید توی زمین کسی که

دستش به خون عزیزترین های من… هم وطن های من آلوده س بازی کنم. پس رای میدم.

حتی اگر کاندیدی از نظر شخصی من مورد تایید نباشه. باز سر صندوق رای میرم و شده

رای سفید میندازم. ولی حتما رای میدم. حتما!

“هوالمحبوب”

آهنگ های کریستف رضایی که به زبان گیلکیه و توی فیلم در دنیای تو ساعت چند است

ازش استفاده شده، خیلی دلپذیر و معناش به دل می شینه :)

“هوالمحبوب”

کتابُ روی سرش پرت کردم و بعد جسد جمع شدش را بردم و توی تراس خالی کردم.

با اسپری چندین بار کتاب را ضدعفونی کردم و بعد نشستم به غصه خوردن که چرا

باید تا این اندازه از عنکبوت بترسم که جای گرفتن و زنده راهنمایی ش کردن به خارج

از خونه باید اینطور واکنش نشون بدم. جوری از این اتفاق عصبی و کلافه بودم که تا

همین چند دقیقه پیش هم ذهنم درگیر تصویر آخرِ مردنش بود. به طرز مزخرف و بچگانه ای

دارم از محل وقوع قتل دوری می کنم و فاصله میگیرم!

“هوالمحبوب”

هر چند وقت یکبار دچار لالی قلم میشم. جوری که عمیقا میل به نوشتن دارم ولی نمی تونم!

علت و ریشه نتوانستن هم اصلا معلوم نیست، فقط می دونم که نمی تونم بنویسم..

“هوالمحبوب”

گفت: تازه فهمیدم که چقدر از ما بدشون میومد!

قبل از اینکه این جمله را ازش بشنوم توی این چند ماه خیلی به این موضوع عجیب فکر کردم

آدم وقتی بعد از چندسال هنوز طرف مقابل نشناخته و بعد یکدفعه با یه اتفاق متوجه دو رنگی فرد

میشه شوک بزرگی بهش وارد میشه. اینکه یکدفعه متوجه بشی خدای من همه ی این روی گشاده

دروغ بود! به قول خودشون سیاست بود.. تنت به رعش در بیاد از این دو رویی..

هزار رحمت به آدمی که از همون اول نشون میده چه احساسی بهمون داره. خیر می خواد یا شر.

منافق آدمُ از پا میندازه. نه تنها اعتمادی که بهش داریم را ازمون میگیره. حتی اعتماد به دیگران را

هم ازمون سلب می کنه. ضمن اینکه تو خلال لباس دوست، کلی بهمون صدمه میزنه.

میشیم چوب و اون نقش موریانه را ایفا می کنه.

“هوالمحبوب”

من حتی غصه ی آشفتگی و بی قراری ِ آدم های عزیز از دست داده را هم می خورم!

+ چقدر موجودات عجیبی هستیم. آستانه ی تحمل آدم ها و واکنش نشان دادن های

متفاوتشون عمیقا آدمُ به تفکر وا میداره.

“هوالمحبوب”

قداست قابل تغییر نیست. این ماییم که با تغییراتمون از دستش میدیم..

وگرنه که مقدس همیشه مقدسه.

+ یادی کنیم از امام عزیز راحلمون..

++ یه جا خوندم گفته بودن -نقل برمضمون- اگر عالم را بگردید خسته تر از من وجود ندارد

لکن خدمت به اسلام و مسلمین از همه چیز واجب تر است.