“هوالمحبوب”

مادر یکی از دوازدهمی ها بود. نگران! نگران از سرنوشت دخترش. از اینکه تب و تاب اعتراضاتِ

این نسل مطالبه گر کاری کرده که دختر درس خوانش دیگر زور و تلاش خواندن ندارد، تمام 

انرژی َش را گذاشته پای اخبار و اتفاقات این روزها.

همین اتفاقاتی که وقتی شبکات ماهواره ای را باز می کنی چنان با حرارت مخابره ش می کنند

و از تغییر رژیم می گویند که خیال می کنی؛ خدای من! حکومت تغییر کرده و من بی خبرم. بعد

که می آیی بیرون خانه، می بینی همه چیز مثل سابق است.. آب از آب تکان نخورده.

مثل تمام بازی های سیاسیِ بی سروته ای که kesafat از سر و رویش می بارد این قصه هم

پرونده ش بسته می شود و یک عده عزیزدل، پاره تن، به خاک سپرده می شن، تعدادی هم

مثل همین دختر باهوش و درس خوانِ ما می پیچند به بازی و غافل می شوند از آینده

و پیشرفت شان. می سوزند و کور می شوند سرمایه هایی که باید باشند و ازشان استفاده کرد.

+ آه از مملکتی که هر چند سال با بهانه و بی بهانه اینطور متزلزل و خون بی گناه و باگناه

روی خاک ش ریخته می شود.