“هوالمحجوب”

من بلد نیستم فاز غم بگیرم و تظاهر کنم تا چه اندازه از این روزها اندوه به دلم نشسته.

بلد نیستم خشمگین بشم و در موج ناامیدی که به راه افتاده سوار بشم. تنها می توانم

بگویم برای همه ی اتفاقات این چند روز کشور متاسفم. همین.

بودن در خاورمیانه ی پر از هیاهو، دیگر باید وقوع این اتفاقات و جریانات  آنقدر عادی

شده باشد که زندگی َم را متوقف ش نکنم. همچنان بر همان مبنای قبل زندگی می کنم

و هر از چند گاهی هم اخبار را می خوانم تا ببینم دقیقا چه خاکی به سر ملت می آید.

جنگ روانیِ فضای مجازی تلاطم این روزها را بیشتر از قبل کرده و حضورت در فضای

مجازی پر است از تنش و نگرانی، خروج از آن هم معادل است با روبرو شدن با واقعیت.

دو مرز حقیقت و دروغ به عجیب ترین شکل ممکن در حال پارو زدن و جنگیدن هستند.

با  وجود همه ی مراقبت هایی که دارم از خودم در برابر امواج منفی این روزها می کنم.

این نیاز را هم دارم که عمیقا دلم بی فکری محض میخواهد. تمایل دارم برم روستایی و

بعد از اینکه اب ها از آسیاب افتاد برگردم خونه.

+ من انقدری قرار نیست عمر کنم که نیمِ بیشترش رو صرف عروسک شدن خیمه شب بازیِ

سیاست ها بکنم.