“هوالمحبوب”

 

 

شازده بعد از مدتها مرا دیده بود ، مثل کسی که تخم کفتر خورانده باشندش مدام

حرف میزد !

از دوستانش ، دردل هایش ، اتفاقاتی که جدیدا افتاده بود !

یک لحظه هم تنهایم نمیگذاشت هرکجا میرفتم پشت سرم در حال حرف زدن می آمد !

دلم هم نمی آمد بگویم تورا به خدا کمتر حرف بزن . . .

موقع برگشت همراهم آمد در ماشین هم حرف میزد ، دردانه هم از آن ور زبان می ریخت

آخر هدفونم را در آوردم و به گوشم گذاشتم .

بعد از نیم ساعت دیدم حوصله گوش دادن چیزی را هم ندارم.

همینکه هدفون را در آوردم شازده دوباره استارت زد .

در همان حرف زدنش هایش یکی را PLAYزدم و با یک حرکت انتحاری هدفون را روی گوشش

گذاشتم .

چند دقیقه ای راحت بودم شازده خسته شد و هدفون را در آورد ، همینکه هدفون را در آورد

دردانه نطقش باز شد .

ای جان را پِلِی کردم و هدفون را گذاشتم در گوشش همینکه گذاشتم در گوشش با یک ذوقی

چنان ساکت شد و گوش داد که با دیدن آن صحنه گویی من در آسمان پرواز میکردم !

شازده دوباره شروع به حرف زدن کرده بود نگاهش میکردم با لبخند ولی اصلا گوشم به او

نبود .

دلم می خواست همانجا یک جیغ بنفش بکشم و بگویم تو را بخدا کمی سکوت کنید چقدر

حرف میزنید !

ولی نمیشد . . . گوشم از شنیدم خاطرات شازده پر شد !

در مسیر فکر میکردم اگر روزی فرزنددار شدم چطور حوصله ام میگیرد پرحرفی ها و پرسش

هایش را جواب بدهم و عکس العمل بدی نشان ندهم !

 

 

“هوالمحبوب”

 

 

اعتراف می کنم وقتی در وبلاگی که خواننده اش هستم نظری میدهم مدام سر میزنم تا

ببینم نویسنده وبلاگ جوابی برای نظرم گذاشته است یا نه !

و اگر جوابی برای نظرم داده نشده باشد و حتی عکس العمل کوچکی هم نبینم .

در کل نظرم کاملا خشک خشک تایید شده باشد .

خیلی خیلی خیلی یک جوری میشوم ! اینکه چه جوری میشوم بماند.

بیشتر شبیه یک جور حس احترام نگذاشتن و یا اهمیت ندادن.

 مدتها سعی میکنم هیچ نظری برای آن وبلاگ نگذارم . درست مثل زمانی که از کسی

دلخور میشوم مدتها طرفش نمیروم تا کاملا از دلم پاک شود .

ولی اگر هم دوباره نظری بگذارم یعنی دیگر راهی برای فرار ندارم و آن وبلاگ را همیشه

می خوانم .

به نظر من خواننده آنقدر محترم است که حتی گذاشتن یک لبخند در کامنتها باید جواب

داده شود فرقی هم ندارد .

گاهی میبینم از کوثربلاگی ها یک نظر مثلا سخنی حکیمانه که هیچ ربطی به پستهای من

ندارد گذاشته می شود ، خب چاره ای ندارم جز اینکه در جوابشان یک لبخند بگذارم .

و یا بعضی ها می ایند می نویسند زیبا بود !

خب دقیقا چی زیبا بود ؟!

گاهی حتی روی پستهایی که من در آن کلی شیون و ناله نوشته ام می نویسند قشنگ بود !

مثل این می ماند کسی در کنارت های های گریه کند و تو به او برسی و بگویی وای چقدر

قشنگ اشک می ریزی !!!!!!!!

خب عزیز من نظردهی خیلی سخت نیست درست مثل حرف زدن عادی است ! ترس هم ندارد

“هوالمحبوب”

 

 

اعتراف میکنم ، آنقدر نسبت به نام وبلاگم علاقه مند هستم که با همین نام

درهر سروری که مورد علاقه ام بود با این آدرس وبلاگ درست کردم ! :/

تا اگر روزی دلم خواست از اینجا بروم اطمینان داشته باشم که نام وبلاگم مختص خودم است!

وقتی این نام را فی البداهه گفتم فکر میکردم شاید جایی شنیده ام و یا نام کتابی است

حقیقتا تصور داشتم که یکی از کتاب های جمال زاده به این نام است .

- همیشه وقتی چیزی به ذهنم میرسد و مینویسم انقدر به خودم و حافظه ام شک دارم

که از ترس اینکه نکند جایی شنیده ام و یا الهام گرفته ام و یا با شنیدن اثر اول

این اثر را تقلیدی ساخته ام . نوشته هایم را ثبت نمی کنم !-

بعدها که در اینترنت سرچ کردم متوجه شدم نه ! اصلا این نام وجود ندارد .

فلسفه ساخت این نام را هم قبلا در یکی از پستهایم نوشته ام.

خلاصه اینکه اگر غیب شدیم رجوع کنید به همین آدرس اما با سروری متفاوت !!!

“هوالمحبوب" 

 

 

 

سوم راهنمایی بودم، بچه های یکی از کلاس ها نمایش داشت 

جشن پیروزی انقلاب بود. 

داستان نمایش را دقیقا یادم نمياد!  آنقدر مسخره بود که اصلا 

ارزش دیدن نداشت. 

من و چندتن از دوستامم روی زمین حیاط از کسلی درازکش شده 

بودیم! 

دو تا از دخترها نقش آقا را داشتند و دو تا خانم دیگر چادر به سر کرده بودند و

نقش خانم داشتند. 

فکرش را هم که میکنم خنده ام میگیرد!

 در یک نمایش بچه راهنمایی مثلث عشق وجود داشت. یادم هست آخر نمایش یکی

از همان پسرهاي خوب به دست ساواک با ضرب گلوله مرد!  همانجا زمین درازکش شد. 

یکی از همان خانم های چادری هم از آن دور دوید و دوید آمد 

خودش را انداخت روی سینه -مثلا آقا - مرده!!! 

های های زد زیر گریه اسم آقای نقش هم اگر اشتباه نکنم محمد بود گریه میکرد و اسم

پسر را بلند صدا میکرد! 

دخترک همانطور که روی نقش پسر درازکش شده بود و شیون میکرد. 

ما اينور از خنده در حال قش کردن بودیم و بلند اسم اصلی دختر را فریاد می زدیم. 

میگفتیم: فلانی پاشو نااااامحرمهههههه!!!! 

خب ما تقصیری نداشتیم در داستان نه خطبه عقدی بود!

 و نه گفته شده بود این دو عقد کرده هم اند!!! 

 

کلا انسان های مریضی بودیم!!! 

 

“هوالمحبوب" 

 

 

خواب میدیدم

پرده اول :

 

برای یکی از استادهای کلام تو یه رستوران جشن گرفتن 

اوني هم که بانی جشنِ یکی از همکلاسی های دوره راهنماییمِ 

خیلی دختر ِِ آشمالی (پاچه خوار - نمیدونم واقعا اصطلاحش مودبانه چیه فکر کنم همین باشه -) 

بود.  حالا همین دختر کلا رشته تحصیلیش با من فرق میکرد اون  عمران خوند 

اصلا مسیرمون جدا بود!  چرا برای استاد کلام جشن گرفتن نميدانم! 

منم کنار استادم نشسته بودم و غذا میخوردم استاد هم مدام ضایع میکرد. 

دلیل اینکه چرا آنجا بودم نميدانم فقط یادمه وسطاي آن مراسم 

رسیدم کلا کنار استاد بودم 

تازه از غذاشون هم قسمتم شد!!! 

از اول مراسم تا آن قسمتی که من خواب میدیدم استاد فقط ضایع اش می کرد

از مدل جشن گرفته تاااا سرو شدن غذا ایراد گرفت. 

منم از اول تا آخر نیشم باز بود. 

 

****

 

پرده دوم :

 

دیدم یک پسر جوانی که در خواب حس میکردم از من کوچک تر است عاشقم شده! 

یکی از ترسهای وحشتناکه که کلا داشتم تنها بودن در خیابان و 

افتادن یک پسر دنبالم بود. 

دقیقا توی خواب هم همان پسر افتاده بود دنبالم و من با هر زبانی ميخواستم ردش کنم

نميرفت و جالب اینجا بود که من را با چاقو تهدید میکرد. 

آخر یک درگیری ایجاد شد و من کاری که نمی خواستم به آنجا بکشد را انجام دادم

زنگ زدم به پلیس! 

کلی گریه کردم در خواب و چقدر عذاب کشیدم. 

 

 

*****

 

پرده سوم :

 

دیدم که عروس یک خانواده مقیم اتریش شده ام!!!  حالا چرا اتریش نميدانم 

آقا داماد را هم اصلا در خواب ندیدم :/ 

فقط پدر و مادرش و قربان صدقه هايشان را دیدم مشکلی برای 

خانواده پیش آمد. 

زد و خورد هايي ایجاد شد که پر از استرس بود!  شاید از پاقدم

من بود D: 

خلاصه اینکه آنجا را هم پر از استرس گذراندم و آخر هم به اینکه 

چه شد نرسیدم! 

 

 

پ.ن: این سه تا خواب فقط و فقط در دو ساعت خوابیدن بعد از نماز صبح دیدم! 

و من الله توفيق 

 

 

 

“هوالمحبوب”

 

 

یادِ هما افتادم ، فراموش کرده بودم تبریک رسیدن سال نو بگویم.

پیغام دادن تبریک سالِ نو من همانا ، درد و دل کردن همای سعادت همانا .

درست مثل من بود با این تفاوت که طفلک آنقدر پتانسیل خرج کرده بود که اصلا

توان نداشت به خودش و کارهایش برسد .

تازه باید تا اوایل اردیبهشت پروپوزال  تحویل میداد .

به خودم امیدوار شدم ولی خداراشکر همای سعادت فوق العاده انرژی دارد.

خلاصه اینکه یکدور من مصیبت نامه قرائت کردم و یک دور او . . .

فقط مانده بود چراغِ تلگرام را خاموش کنم و دوتایی روضه بخوانیم و های های گریه کنیم.

حقیقتا از تعاریفی که داشت دلم برایش کباب شد .

غصه دار بود از مادرش و کمک هایی که کرده استُ هیچوقت دیده نمیشود .

بعضی وقتها مادرها - نه فقط مادر بلکه کل خانواده- ظلم های زیرپوستی در حق فرزندان

می کنند .

این ظلم ها بعضی هایشان همان نادیده گرفتن کارهای اصلی فرزندان است .

مثلا خود من تا می رفتم در اتاقم کمی خلوت کنم و کتاب بخوانم .

مادرم بعد از یک ساعت مفقودی ام سریع می آمد پشت در اتاق و میگفت تشریف بیاور

پایین !

نمیدانم این ترس تنها ماندن ما در اتاق چه بود که اینها داشتند . البته من اسمش را گذاشتم

ترس از تنها ماندن.

کلا خوششان می آمد ما جلو چشمشان باشیم.

همیشه هم رابطه گوشی و درس حساس ترشان می کرد .

مثلا یک ساعت درس میخواندم هیچکس سراغم نمی آمد تا گوشی ام را میگرفتم دستم

تا چک کنم ببینم چه خبر است - آنموقع ها پیامک خیلی رو بورس بود- در زده میشد و

همچون کُماندو ها وارد اتاق میشدند .

حالا بیا و ثابت کن که من همین الان پیش پای شما گوشی دستم گرفتم !!!!

بعد از ظهر میروم تهران خانه خواهر . دوست ندارم شب جایی بروم .

ولی تصمیم دارم امروز همه چیز را تمام کنم که از فردا بیافتم روی درس و بخوانم.

استرس درس های عقب افتاده دارد ثانیه ثانیه این روزهایم را تلخ میکند .

 

“هوالمحجوب”

 

 

 

باید اعتراف کنم ، در این عمرم اولینبارم است شبها ساعت دو خوابم میبرد و روزها ساعت

ده و یا یازده و یا حتی دوازده بیدار میشوم . . .و این فوق العاده برایم ازار دهنده است.

من عادت به خواب روز ندارم .

هروقت خورشید بیرون می آید و من خواب هستم فقط کابوس میبینم .

اینبار هم کابوسهایم حمله کرده اند به سمت مادرم :(

متاسفانه تمام خوابهایم یادم می ماند . از سیر تا پیازش .

باید قبل از اتمام تعطیلات تنظیمات مغزم را درست کنم .

وگرنه کاملا بدبخت می شوم !

با اتمام تعطیلات چطور میتوانم صبح زود بیدار شوم و به کلاس هایم برسم :((((