“هوالمحبوب”

وقتی در حال صحبت بودیم و بچه اش پرسید مامان کاروان سرا یعنی چی

یه خورده که چه عرض کنم شاید بیشتر از یه خورده مکث کرد و با خنده

گفت چه میدووونم ! برو از بابات بپرس. . .

بعد سرم را چرخاندم به طرف باباشون ببینم جواب ایشون چیه !

اونم کمی مکث کرد و با من من کاروان سرا را برای بچه تعریف کرد !!!

همون لحظه یک ترس عجیبی آمد توی وجودم . . . اینکه نکنه روزی مادر

بشم و بچه ام سوالی ازم بپرسد و درمانده بشم از جواب دادنش!

کاروان سرا که فوق العاده سوال جزءی بود ! این پدر و مادر هردو درس خوانده

بودن و دانشگاه رفته . . .

(نتیجه گیری جزءی : سواد فقط دانشگاه رفتن و خوندن و نوشتن نیست ! )

بطن موضوع این نمیدانم گفتن است !

من اِبایی از این ندارم که بگم نمیدانم ولی بچه تمام منم منم هاش به

پدر و مادرشِ اگه این باورش از همان کودکی خراب بشه یا با جوابهای

غلطی که از سر نشان دادن اینکه من میدانم بهش داده بشه  نهایتا

کاملا این تکیه گاه اطلاعاتی و باوری که داره خراب میشه و هیچوقت

روی پدر و مادر حساب باز نمیکنه!!!

خدایا اینم تو لیستهای خواهش های من افزروده کن دانایی پرسود بده!!!

مچکرم

“هوالمحبوب”

دو ساعت صبح بعد از اذان خوابیدم ! در خواب عاشق شدم بعد هم

عشق رفت و شکست عشقی خوردم ! بشکه بشکه هم اشک ریختم !

آخرش هم فارغ شدم و بیخیالش!!!!

من اگر از خوابهایم یک فیلمنامه بنویسم به گمانم موفق می شوم :/

“هوالمحبوب”

خانم برادرجان پیغام داد که یک شنبه برای نهار میهمانش باشم :)))

با کمال میییییل پذیرفتم . . .

گفتم خوب آب و جارو کن که خواهرررر شوهرررت دارد می آید D:

یک دنیا فیلم ببرم و دوتایی نگاه کنیم  . . . خوش بگذرانیم :)

به سرم زده بپرسم آن کتابی که میخواستم را دارد یا نه ، بعید نیست

داشته باشد .

این خانم برادر گرافیک خوانده و فوق العاده هنر دارد ، از عکاسی و

فرش و نقاشی گذشته تا هنرهای دیگر که نامش را نمیدانم !

بهتر است عاقلانه فکر کنم و از او یاد بگیرم . . .

البته اگر فرصت کنم . . .

“هوالمحبوب”

سر مزارش که ایستادم وقیحانه زُل زدم به چهره اش که روی سنگ نقش بسته بود

نیشم تا بناگوش باز و بی اختیار گفتم :

چطوری سید ؟؟؟

یک دور روی سنگ چرخیدم به رنگ آمیزی سنگ دقت کردم !انگار که چک کرده باشم

که مزارش بی رنگ نشده باشد و کم و کسری نداشته باشد .

با چه جان کندنی آن روز در آن سرمای آخرِ زمستان رنگ های سرخ و سفید و سبز را

روی سنگ ها گذاشته بودم و

با آن قلمویی که هربار از لرزش دستانم به دستِ سرما راهش را کج میکرد و کارم را

بیشتر!

رنگ ها داشتند تمام میشدند به آن یکی ردیف ها نمیرسید با عجله چند تکه رنگ

برداشتم رفتم سر مزارش پارتی بازی کرده بودم برایش. . .بلاخره یکجا رفاقت

باید نشان میدادم . . .

و تند تند شروع کردم به رنگ زدن  ، تاریخ را که نگاه کردم گفتم :

خودمانیم سید خوب در رفته ای و آن آخر آخر ها عاقبت بخیر شده ای  .  .  .

یک رنگ میزدم و یک لرزش و در هر لرزش،

تینر را میانه میکشیدم تا بین من و کج شدن قلمو وساطت کند !

یک قلم میکشیدم و یک دقیقه حرافی میکردم انگار که با آدم زنده بحث کرده

باشم گاه میخندیدم و گاه اشک پر میشد در چشمانم  . . .چقدر آن روز باتو

مشورت کردم !!!

اصلا آن روز و سرمای مزار را فراموش نکنم بهتر است …

“هوالمحبوب”

وقتی امروز صحنه های سیل سیستان و بلوچستان و وضع مردم را دیدم

دنیایی غم عالم به دلم نشست !

این مردم چقدر مظلومن . . .

چقدر از حقی که برایشان است محرومن و دم نمیزنن . . . :(

“هوالمحبوب”

در کافه با سید نشسته بودیم و نوشیدنی میخوردیم و حرف میزدیم

سید هم چند تصویر آورده بود تا به من نشان بدهد در همین گیر و دار

یک خانمی با پالتوی مخمل ِ خز دار و یک آرایش کاملا افتضاح وارد شد

میز کناری ما نشست ، بعد از ثانیه ای آقایی قد بلند هم بهش ملحق شد

در حال حرف زدن بودیم که کمی ساکت شدیم که صدای آن اقا آمد :

- بعد از اینجا یکم گردش کنیم و بعد شام را بیرون بخوریم

خانم در جوابش گفت :

وای نه من این نوشیدنی را بخورم دیگه جای شام خوردن ندارم !!!

معلوم بود تازه عقد کرده اند ، حالا دخترخانم به اندازه دو تُن چربی داشت !

خب عزیزمن این جثه بزرگ را از نخوردن که پیدا نکرده ای خورده ای که این شدی

با ان نوشیدنی چطور سیر می شوی !!! خب مثلا اگر بگویی وای چه خوب ذوق کنی چه

می شود !؟ میمیری  !؟

حتما باید خودت را آن چیزی که نیستی نشان بدهی که وقتی رفتی زیر یک سقف اقای

همسر را سوپرایز کنی ؟!

“هوالمحبوب”

دیروز وقتی حرف ریحان و تغییر عقایدش شد ، به این فکر کردم که در همه ما

خصوصیت ها یکسان است .

درواقع وجود ما یک زمین است و از هر خصوصیت چه بد و چه خوب یک دانه

در آن کاشته شده . . .

حالا برحسب وقایع ای که پیش می آید و شرایطی که خودمان ایجاد میکنیم

این دانه تحریک میشود و هر چقدر آب و نور میتابانیم او هم رشد پیدا میکند

و بزرگ و بزرگتر می شود .

ریحان هم در وجودش گرایش به بی دینی و بی اعتقادی بود و با آمدم آقای وکیلِ بی دین

و القای آن عقایدش او هم با آن همسو شد و دانه بی دینی و بی اعتقادی اش

ریشه دواند و رشد کرد تا به اینجا رسید که عقاید ما را به سخره بگیرد . . .

باید حواسمان باشد و دانه ها را شناسایی کنیم و کاری کنیم این دانه هایی

که بجز پسرفت چیزی برایمان ندارند بجای رشد بگندند و از بین بروند . . .

تا بعدها کار دستمان ندهند!