“هوالشافی”
و آمد شبی که همه چشم ها؛
چه پاکُ چه ناپاک
دوخته شده است به کرامتی که
چون آن وجود ندارد . . .
پ.ن: التماس دعا
موضوع: "قلم نوشت"
“هوالمحبوب”
بعضی فرصت ها که تمام می شوند.
تمام غم های عالم بر جانت رخنه می کند .
شاید دیدگاه غلط باعث شد که اینچنین مشوش شوی!
اینکه آیا بخششی هست آیا بخشیده شده ام؟!
آیا به من نگاه محبت آمیزی می شود!
آنوقت سوال در ذهنت ایجاد می شود که بعد از چندساعت
اشک و زاری و ناله و استغفار تازه این را بگویی که آیا بخشید ما را!؟
بنظرم این نقض غرض تمام رحمانتیتش می شود!
ما در انتها اشک نمیریزیم از ترس آنکه آیا بخشیده شده ایم
یا نه!
اشک میریزیم چون میدانیم دوباره همان آش خواهد شد و همان
کاسه!
اشک میریزیم چون میدانیم که دیگر مثل امشب خلوتی نخواهیم
داشت!
چون در ذهنمان تنیده شده است که تو فرصتهایت را فقط
در شب قدر خواهی داشت!
چقدر از ما جدای از شب قدر خلوت کرده ایم و اینطور
خالصانه نجوا کرده ایم!جز در مواقع مشکلات که همگی
در آن زمان عبد خالص میشویم تا حاجت بگیریم!
ما اشک میریزیم برای اینکه خود را شناخته ایم
و تلاشی برای آن نداریم!
ما اشک میریزیم از فراق!
فراقی که با دستان خودمان رقم زده ایم
و بعد از مراسم می رویم تا شب قدر بعدی!
کاش پیمان نامه ای در این میان وجود داشت که در انتهایش
همه مُهرزنان میگفتند که دیگر فراقی نخواهد بود . . .
“هوالشافی”
چه ها که بر اهل خانه ات نگذشت . . .
“هوالشافی”
بعد از تو یتیمان یتیم تر شدند . . .
“هوالشافی”
کوفه دیگر کوفه نبود برای اهل خانه مدینه ای دیگر شده بود!
“هوالکافی”
امشب رها می شوم از پیله های تنیده دورم!
پیله هایی که تک تک تارهایش به دستان خودم
تنیده شده،از تارو پودهایی تاریک بجنس گناه
دیگر جدا میشوم از خودم ، خود من!
جدا می شوم از جهانم ، تاریکی محض!
تنها تو بمان بامن؛
تو برایم کافی هستی…
والسلام20رمضان1437
“هوالشافی”
دیشب خاطره رفتن مادری دوباره برای اهل خانه تداعی شد
با این تفاوت که دیگر امیدی نیست میان این همه عالم
کسی با دل خون خود برای تسلای دلشان تلاش کند،
مدینه دوباره تکرار شد .داغ دل کودکی کسی با فرق خونین پدر
به سوزش افتاد و دختری تنها تر از گذشته شد.
مظلومیت دوم رقم زده شد . . . این پلان دوم شهادت بود
و سالهاست سوزشش در قلبمان ماند، مرحمی برایش
نیست . . .
والسلام 19 رمضان 1437
پ.ن: آرام نمیگیرم اشک های داغ سرازیرند
چطور دلش آمد ؟ چطور ؟چطور؟
