” هوالشافی”
ضربه ناغافل بود
وگرنه میخِ در
جسارت نمی کرد..!!
موضوع: "دلتنگ نامه"
“هوالهادی"
تا دست به کیبرد شدم اولین سرآغاز نوشته ام شد هوالهادی
خیلی وقت بود که اینطور صدایش نکرده بودم!
هوا نسبتا خوب شده است بوی بهار کم کم به مشام می رسد . . .
بهار را دوست ندارم!!!
دلیلش مفصل است فقط این را بگویم که عاشقانه هوایش را بوی خوشش را
تعطیلاتش را می ستایم به شرطی که میهمانی ها نباشد!!!
تعطیلات فقط برای خودم باشد و خودم . . . و لا غیر!
وقتی کلی دل مشغولی دارم و کلی کار نکرده دوست دارم همه را کنار بگذارم و بگویم
گ . . . . دنیا !!!
بعد بروم یک جای دور همراه با کلی کتابهای قشنگ با فکری ارام لباس راحتی تن کنم و
بدون نگرانی ظاهرم موهایم را دور خودم پخش کنم جایی لم بدهم و یک نوشیدنی
خوبببببب بنوشم و کتاب بخوانم و تدر فضای سبززززز نفس بکشم و بوی زندگی استشمام کنم
بعد مثل دیوانه ها بزنم در دل طبیعت و آواز بخوانم جیغ بکشم غروب راتماشا کنم و لمسش کنم!
آتش روشن کنم بوی دود بگیرم چای زغالی درست کنم و شعر بخوانم . .
.پاهایم را تا ساق در آب بی اندازم
کلی خاکی و گلی بشوم . . .
سیبزمینی و پیاز کبابی هم کنارش . . .
هومممم گمان نکنم هیچ کدام بر اورده شود ولی لااقل می شود در ذهن تصور کرد و لذت برد!
دلم یک ذهن ارام می خواهد بدور از هیاهوهای دنیا …دلم مقداری ارامش خیال می خواهد
دلم از خستگی خسته شده است . . .
خسته تر از همیشه !!!
دلم یک بی خیالی مُفرَط می خواهد . . .
خدایا لطفا !!!!
والسلام
(13جمادی الاول 1437)
“هوالشافی”
” به یک اتفاق خوب جهت افتادن نیازمندیم“
پ.ن: برای این پست خیلی نوشتیم اما هر بار delet allزدیم-
و در آخر فقط به این جمله رسیدیم!
این جمله خلاصه تمام حرف های نگفته ام شد . . .
“هوالمحبوب”
- برایم روضه حسن (علیه السلام) بخوان!!!
جمله همیشگی پدر بزرگ بود . وقتی زمان به جلو می رفت و روزها
می دویدند تا برسند به بیست و هشت صفر .
طنین این جمله چندین بار در منزل به گوشمان می رسید .
نمی دانم چه بود که تو آنچنان مهر داشتی به حسن! درکش برایم تا آن زمان
مشکل بود . گاهی شبها که من میهمان اتاقتان بودم برای خواب نجوای الهی العفوت
و صدای اشک ریختن و زاریت شده بود زنگ ساعت بیداری من . تا زمانی که
راز و نیازت را قطع کنی در جای خود ارام می گرفتم تا شاید از سِرَ تو و خدایت
چیزی بیابم اما نهایت نتیجه ام ختم می شد به نماز صبح و دوباره خوابُ خوابُ خواب!!!
یا سکوت زیبایت که در آن زمزه ای به گوش می رسید گاهی الرحمانت را می شنیدم ,
و گاهی الحمدلله ات را !
بیست و هشت صفر تداعی روضه های تو را دارد برایم . روضه هایی که آرام می گریستی
نمیدانم این چه سِرَیست که حتی اشک ریختن ها هم برایش غریبانه است .
سال آخری که قرار بود بروی بقیع را دیدی . راستی من هم دیدم ! یادم رفت برایت بگویم
در چند قدمی اش بودم ولی میان من و او تنها دیوار بود که فاصله می انداخت .
تنها فرق ما این بود که تو مرد بودی توانستی در کنار قبورشان قدم بگذاری ولی من !
شاید به جرم زن بودنم تنها از کنار بقیع می گذشتم! آرام ,تا به در ورودی بقیع می رسیدم
راهم را بسمت باب علی کج می کردم تا شاید شرطه ها حواسشان به این نباشد
که چرا مانند گم شده ها مدام به سمت بقیع می نگرم.
حتی ضریح نبی را هم ندیدم کاش بودی تا برایت از سفری می گفتم که همه اش طعنه بود
و زخم دل آه بود و ناله ناله ای که جز خودمان هیچکس نمیشنید .
گاهی چنان بغض گلویمان را چنگ می زد که راهی برای نفس کشیدن نمیگذاشت .
غربت سخت است!
حالا می فهمم چرا در سکوت می گریستی .
کاش بودی و برایم از حسن می گفتی همان حسنی که خودت می شناختی .
حالا می فهممت . نذرت هر سال ادا می شود . با اینکه خودت نیستی .
خیالت راحت بیست و هشت صفرت همچنان به راه هست .
فقط جای جمله هایت خالیست .
نگران آن هم نباش من هستم حالا جای خالیت را من پر می کنم …
-برایم روضه حسن (علیه السلام)بخوان!!!
(والسلام بیست و ششم صفر 1437)
آرزو های دنیایی
واجب الوجودی
تو را در قلب من
ممتنع الوجود
خواهد کرد …
ارزان شده اند
قطره های اشک مان
که هیچ گره ای را
باز نمی کند؟!….
تو برای رسیدن به من
بهاء می گذاری و
من برای فرار از تو
پی بهانه می گردم…
پی نوشت:
گاهی دلم برای خودم تنگ میشود…
