“هوالمحبوب"
از الطاف شانسِ بنده همین بس که
با حالِ خرابم دعوت به میهمانی بشم :(
موضوع: "گنجینه خاطراتِ من"
“هوالمحبوب"
خدارا شکر که خواب بود. . .
“هوالمحبوب”
کلاس که شروع شد استاد شروع کردند به نوشتنِ روی برد.
ما هم شروع کردیم به نُت برداری که دیدیم عه! چرا انقدر تار میبینیم!
هی چشمانمان را باریک و باریک کردیم دیدیم خیر افاقه نمی کند ! رسما کور شده ایم!
قبل تر ها احساس میکردیم چشمانمان خسته هستند و نیاز به استراحت دارند
ولی خب خسته تا چقدر؟! یک روز دو روز نه چند ماه!
در نتیجه تصمیم برآن شد تفعلی بر دکترجان بزنیم ببینیم جریان چیست!
از هرکسی دیده و نادیده شماره مطب دکتری خواستیم که به حمدالهی هیچکس به فریادمان
نرسید جز یک نفر آنهم آدرس مطب دکتر را دادند و گفتند آنجا وقت بگیر!
القصه پس از چند روز که درجه تنبلی پایین تر آمده بود روانه مطب شدیم.
طبق معمول سوار بر اسانسور ترسناک به طبقه چندم برج رسیدیم.
درب مطب بسته بود.
مطابق دیگر مطب ها که زنگ درب زده میشود و منشی در را باز میکند
زنگ زدیم دو دقیقه گذشت کسی نیامد باردوم زنگ را فشار دادیم و برای بارسوم
که داشتیم به شانس مبارکمان غر میزدیم که مطب بسته است بخت برگشته و ….
در باز شد!
در چهارچوب در اقایی با روپوش سفید ایستاده بود و با لحنی کلافه با نگاهش مرا
به دستگیره در رساند و چند بار دستگیره را با دست بالا و پایین فشار داد و گفت:
به این میگن دستگیره!!!
ما که تازه فهمیده بودیم درب مطب باز بوده و چند دقیقه بیخودی وقتمان را به زنگ زدن
تلف کرده ایم شوکه شدیم! بعد از چند ثانیه که خودمان را پیدا کردیم.
مثل همیشه ضایع شدنمان را اصلا بروی مبارک نیاوردیم و
از آن لبخند ها و خنده های عاقل اندر صفیهمان تحویل روپوش سفید دادیم و گفتیم : عه !
نمیدانستم! در حین گفتن این جمله انگار نه انگار که فاجعه ای چند دقیقه پیش
رخ داده بود وارد مطب شدیم!
تا وارد شدیم آقایی در چهارچوب مطب با تعجب به ما خیره شده بود انگار که موجودی
ناشناخته دیده باشند !
پیرزنی روی صندلی انتظار نشسته بود و دونفر داخل اتاق دکتر .
ازقضا ما دیدیم که منشی دکتر حضور ندارد آن که در را باز کرد خود دکتر بود :)
آن پیرزن با حالتی دلسوزانه به ما نگاه کرد و گفت - خوبی دخترم ؟
در این خوبی دخترم حرف بسیار است که ما می گذریم!
با گذشت دقایقی دو خانم و یک آقا هم تشریف آوردند و جمعمان جمع شد!
صدای دکتر نوید داد که خانم بفرمایید !
ما که در آنجا رگ عدالتمان شروع به فریاد زدن کرده بود به آنها که بعد از ما آمده بودند گفتیم
شما قبلا وقت داشتید !؟
همان اقا- نامبرده با تعجب موقع ورود خیره شده بود- در حال رفتن بود که با شنیدن صدای
ما برگشت و گفت : نه خانم فرق نداره شما بفرمایید .
به گمانم رسما با آن واقعه میانِ انها یک انسان خنگ مزاج شناخته شدیم!
“هوالمحجوب”
چندین سالِ پیش وقتی در طفولیت به سر میبردیم
به همراه مادرجان و برادر جان و خاله جان میهمان خانه ی دایی جانِ جانان بودیم :)
در یکی از ساعات حضور ما در آنجا .
برادرجان روبروی تلوزیون کاملا دارزکش در تماشای کارتون های مورد علاقه اش بود
چند متر آنورتر در سالن پذیرایی دو پسرِ دایی در حال دعوا و شوخی و سرو صدا بودند
در حدی که همه را عاصی کرده و با هیچ تذکری ارام نمی گرفتند.
من و خاله جان و مادرجان که با فاصله دو متر پشتِ سرِ برادرجان روی مبل نشسته بودیم.
با حرکتی بس عجیب روبرو شدیم!
در همان لحظه ک - سروصدای آن دو پسر و درازکشی برادرجان و نشستن ما سه نفر-
خاله بدون هیچ سر و صدایی نیم خیز شد و آرام به طرف برادرجان حرکت کرد.
درست مثل پلنگی که نیم خیز می شود و با سکوت به طرف طعمه بی خبر بینوا
نزدیک میشود!
ماکه از هدف خاله جان اطلاع نداشتیم مثل یک تماشاچی در حال تماشا بودیم که . . .
ناگهان صدای کشیده ای بلند در فضا پیچید . . . و سکوت حکم فرما شد.
ما با بهت دیدیم که بی نوا برادرجانِ بیخبر یک سیلی محکم از خاله خورد .
جُوزِپِه که شوکه شده بود از سیلی نابجا بلند شد و گفت:
- اونا دارند شلوغ می کنندمن و چرا میزنی!
مادرم به زبان آمد که :
- حوری جُوزِپِه را چرا زدی .
وما از مظلومیت برادر اشک در چشمانمان حلقه زد .
سرانجام خاله پس از دقایقی سکوت برای دادن جوابی عاقلانه و منطقی برای کارش گفت :
- اگر این بلند می شد بدتر از آن دو شلوغ میکرد …. :/
و اینگونه بود که حکایت ملانصرالدین دوباره تکرار شد .
(توضیح نوشت : ملانصرالدین دو خر داشت که یکی از آنها فرار کرد و بشدت دوید
طوری که دیگر ملا نتوانست به او برسد بعد از شکست نگرفتن خر شروع کرد به زدن
آن یکی خر . کسی که شاهد ماجرا بودگفت این زبان بسته را چرا میزنی آن یکی فرار
کرد به این چه مربوط است و ملا گفت : اگر این را ول میکردم این از آن یکی زودتر
فرار میکرد )
