“هواللطیف”

اینجا بودم.. خواندم.. وَ از مشاهده ی گذر عمر و تغییرات ِ آدمی متحیر شدم.

+ از 94 تا 402! خدای من.. یک عمره…

هوالحبیب

از آخرین باری که اینجا دست به نوشتن برده َم خیلی گذشته ، انقدر که اگر کمی صبر می کردم

حالا باید می آمدم و می نوشتم؛ یک سال اینجا نبودم. :) 

زندگی واقعا غیر منتظره و عجیب است. هیچوقت فکر نمی کردم این کنج را رها کنم ولی کردم. 

مثل همه ی چیزهایی که یک روز انقضایش تمام شد و فهمیدیم دیگر به کارمان نمی آید، اینجا

هم تمام شد. پرونده ی این بخش از وب نویسی را می بندم. خودم رفتم، اما کلماتم را به یادگار

گذاشتم.

تمام/.

“هوالمحبوب”

داشتم آیات رو تایپ می کردم که بی اختیار چشم هام شروع کردن به باریدن…

“هوالمحبوب”

گفت: خانم! همه ی ما شما را به یه فرد مهربون می شناسیم که فوق العاده منطقیه و دین را

با منطق پذیرفته. از شما توقع نداشتم که حالا در مقابل حرف بگید، چیزی که اگه سنگ بشنوه

گریه می کنه بگید اشکالی نداره.

و زد زیر گریه کرد.

هاج و واج نگاهش کردم و گفتم: اشتباه برداشت کردی جانم.  اشکال نداره ی من برای 

اون حرفی بود که گفتی: من شما رو درک نمی کنم خانم. یعنی ایرادی نداره که من رو درک 

نمی کنی. وگرنه که ظلم ظلمه. فرقی نداره از کجا و به کی برسه. 

***

من دُچار بحث های پی در پی َم. هر روز همین قصه س. هر مبحثی از درس خواسته و ناخواسته

جریانی به خود می گیرید که تا بیایی چشم هایت را باز کنی می بینی رسیده اید به اتفاقات روز. 

وَ منی که هیچ علاقه ای به ورودِ در این بحث ها ندارم بین برزخ گیر می کنم و نمی دانم حالا این

حرف های غیر منطقی و روایت های بیخود و اغراق کن را دایورت کنم به لنگه کفش َم، یا اینکه

نه به میل سرکش درونم که از فرط منطق و دیدن این میزان حماقت در حال غلیان مذاب حرص

است لبیک بگویم و منفجر شوم. 

همین چند وقت پیش یکی استوری های من را ریپلای کرد: که تو واقعا حالت انقدر خوبه؟! حتی

هم تیپ هات هم این روزها ناراحت َن. 

جوابم نیاز به توضیح داشت و توضیحات را به سمع ش رساندم. بگذریم که بزرگوار جوری رفتار

کرد که من انگار شوتم و پرت، این حال َم هم پایدار نیست و بعدها قرار است در منجلاب اندوه

دست و پا بزنم. :/

ولی واقعا چرا؟! چرا انقلاب اینها با اندوه همراه است!؟ چرا مدام در حالِ تزریق ناامیدی هستن؟!

یعنی چه که از حالِ خوب من متعجب می شن. این فرد گفت که اندوه و ناامیدی بخاطر تغییر

نکردن اوضاع است. الله اکبر! انقلاب 57 نزدیک به چندین سال طول کشید. شما نهایتا تا اینجای

کار توپ در کند شاااااید 200 نفر کشته داده باشید - آن هم خدا می داند یعنی آمار رسمی قرار باشد

برسد به 50 نفر هم نخواهد رسید- تازه آن هم با هر یک نفر عزای یک ساله پیش گرفتید ولی

انقلاب 57 چقدر؟! شکنجه های ساواک.. جنازه ها و عزیزان مفقود شده ای که هیچکدام معلوم

نشد سرنوشت شان چه شد را فاکتور می گیرم. 

با این اوضاع همچنان همه امید داشتن و تلاش می کردن و امید داشتن. بعد شما… توهم دمار

از روزگار این عزیزان در اورده. خودشان هم پدر ما را…

+ وقتی یه هدف که مقدس می دونیدش بهت امید و نیرو نمیده. اون هدف رو گوله کن بنداز

سطل زباله. چون یقینا پوچه.

“هوالعالم”

اداره اجازه بیرون رفتن با بچه ها و ارتباط ِخارج از مدرسه رو به ما معلم ها نمیده

توجیه ِش هم اینه که مسئولیت داره و اگه اتفاقی بیفته چیکار میشه کرد، ایضا به جهتِ

حفظِ حرمت معلم و جایگاه معلمی در چشم بچه ها.. - حالا انگار الان خیلی حرمت و

جایگاه دارن پیش این وروجک ها :/ -

کلا مسئولین ما اسطوره ی حذف صورت مسئله به جای حل ِش هستن. جوری که وقتی

به یه مسئله می رسن جای اندکی فکر برای دادن راهکار مناسب سریع انگشت خودشون

رو روی دکمه حذف فشار میدن و میگن: این کار دردسر داره لذا قدغن. 

حفظ حرمت و جایگاه واقعا بستگی به رفتار معلم داره. یعنی دانش اموز دقیقا مطابق

رفتار و خط کشیِ اخلاقِ معلم رفتار می کنه. این از این. 

ولی واقعا کی بهتر از یه معلم می تونه کمک کنه؟! کنارشون باشه. راه نشون بده. برای 

همین کاراتونه که نظام اموزشی ما انقدر خشک و حوصله سر بره. 

+ عارضم که با بچه ها رفتم کافه و بیرون تذکر شنیدم :))) توی کافه همه ش خانم خانم

می کردن وقتی رفتم صندوق حساب کنم، صندوق دار با تعجب گفت شما معلم شونید!!!

تعجب کرده بود بخاطر سن. تازه قرار گذاشته بودم بریم شهربازی که کنسل شد دیگه :(

++ فرمودن چون وجهه خوبی دارم پیش همه این دفعه رو اشکال نداره. 

“هوالمحجوب”

وقتی رفتم سر کلاس ِشون دیدم روی دیوار زردرنگ کلاس رو پر از پروانه های کاغذی کردن 

کل اون ساعت کلاسی رو داشتم به این فکر می کردم که چقدر خوبه محیطی که توش هستی

رو مطابق روحت قشنگ کنی. حتی اون محیطی که به جبر درش حضور داری و قراره مقداری

از عمرت توی اون محیط صرف بشه. انگار اینطوری سختی کار و لذت بخش نبودن ِش کم تر

میشه.

“هوالمحبوب”

اینجا چقدر سکوت بهش نمیاد. 

چند شبِ پیش سری به وبلاگ زدم و با دیدنِ مسکوت موندن ِش غم عجیبی روی دلم نشست.

کاش یکی باشه که هول َم بده به نوشتن، به چیزی که قوت غالب روحمه.

+ ابان ماهِ بدون پست.. :(