“هوالمحبوب”
میگن بهشت درخت هایی داره که ازش مارش مالا آویزونه هرچقدر هم بخوری دلتو نمیزنه :)))
+ وقتی این هست چرا پاستیل خورید :/ خجالت نمی کشید؟!
“هوالمحجوب”
از اول شروع تماس تلفنی نالیدند، ای وای گفتند، هیجانی صحبت کردند. هرچه اخبار بد بود
به هم منتقل دادند و خداحافظی کردند.
وقتی تماس تمام شد به طرفم آمد و گفت:((ماریا خبر نداری وضعیت چقدر وحشتناک شده))
همین یک جمله شروع تمام اخبارها بود. آنقدر گفت و گفت تا که دلم می خواست دست روی
گوش هایم بگذارم و فریاد بزنم ((تمام کن! دلم این حجم از ترس و اضطراب را نمی تواند تحمل
کند. دلم ناامیدی نمی خواهد.))
تنها با گفتن یک جمله که: می شود این بحث را تغییر بدهی. همه چیز را عوض کردم اما
واقعیت چه؟! می شود واقعیت را تغییر داد؟!
+ خدا نگذره از باعث و بانیش…
“هوالمحبوب”
دو روزه دلدردهای عجیب دارم… یک حدسهایی زدم. اما دوست دارم زودتر تمام بشه!
+ باید سریعتر برم چکاپ احساس می کنم وضعیتم خیلی حاد شده :(
++ وقتی تو فشار باشم و استرس داشته باشم این درد تشدید میشه، احتمال میدم بخاطر
این مدت و فکرهای که توی سرم وول میخوره اینطور درد دارم. امیدوارم جوشونده ها
جواب بدن. اصلا دوست ندارم بخاطرش برم دکتر، البته که اولینبار با مواجه شدن با این
درد دکتر نتونست تشخیص بده و با هزارتا آزمایش کاشف به سالم بودن شد.
+++ خدایا خدایا خیلی نگران کشورمم خیلی خیلی خیلی
“هوالمحبوب”
وقتی کسی را از زندگیت پاک می کنی و اجازه نمیدی حتی سایه ی این آدم به ثانیه ای روی
زندگیت بیافته. درست زمانی که فکر می کنی دیگه بود و نبود اون شخص برات فرقی نداره
با یک تلنگر می فهمی که نه! هنوز اونطور که باید دورش ننداختی.
همین که بقیه با آوردن اسمش یک حس های عجیبی را تو درونت بیدار می کنن. وقتی نفرت
را میشه تو کلامت در مورد آن آدم حس کرد. وقتی تلاش می کنی به دیگران بفهمونی که دلیل
ارتباط نداشتنت فراتر از اون چیزیه که فکر می کنن. باید بگم سخت شکست خوردی!
هنوز که هنوزه نتونستی.
حقیقت اینه که آدم ها فراموش نمیشم فقط از چشم دور میشن. هیچ آدمی نمی تواند بگوید
من گذشته و آدم هایش را فراموش کردم. آنهم مطلقا!
اصلا اینکار شدنی نیست. همینکه یک نفر می آید موقع رفتنش شاید حجم جسمش کنارت نباشد
ولی خواه ناخواه رد پای او در تمام ذهن و قلبت جا می ماند.
+ من جسارت طرد کردن شما را در این چند سال پیدا کردم.
++ شخصیت وابسته من به آدم ها چندسالی هست که فاتحه اش خوانده شده.
“هوالمحبوب”
امروز با حرف ف.ع به این رسیدم که ما آدم ها ساخته شدیم که حسرت ظواهر دیگران را بخوریم.
شماره صندلی من با شماره صندلی اون تو یک سالن بود. وارد سالن شدم دیدمش گپ کوتاهی
زدم. وسط گپوگفت می خندیدم و می گفتم احساس می کنم هیچی نخوندم و صفر سر جلسه
هستم. خندید و گفت عاشق رفتار و روحیه اتم. خیلی ریلکسی کاش منم اینطوری بودم.
اممم شاید بارز ترین چیزی که باعث حسرت بقیه نسبت به من بشه همین به قول خودشون
ریلکس بودنمه. اما حقیقت ماجرا اینه که من ریلکس نیستم! فقط منطقی برخورد می کنم. مثلا
اگه اون لحظه از استرس سکته می کردم و با چهره بی روح و لبای خشک و دستای لرزون بهش
می گفتم با دو دور خوندن کتاب احساس می کنم چیزی بارم نیست، نرمال بودم!؟
خب قطعا سر جلسه امتحان هرچیزی که بلد باشم را می نویسم و هرچیزی که بلد نباشم خالی
میمونه. پس دلیل اینهمه بدو بدو و حرص خوردن را نمی فهمم.
از طرفی هم من از همینجا به همه ی کسایی که انقدر حسرت ارامش من را می خورن اعلام
می کنم که عزیزانم. من، ماریا! کلا عادت به بروز نگرانی ها و ناراحتی هام را ندارم. اگه می بینید
همیشه نیشم بازه برای همینِ…
+ فقط دعا دعا می کنم فلان شخص نمرات را وارد سامانه نکنه! لعنتی انقدر چهره شدم - منظور
همه شناختنم- آدم روش نمیشه بگه من با این همه هارت و پورتم این نمرات شاهکار را گرفتم!
:/ میدونستم بیشتر درس می خوندم. تازه امروز به این وضعیت وحشتناک پی بردم.
“هوالمحجوب”
تو این چند وقت تمام حواسم معطوف شده به رفتار بقیه با من، در واقع یک حس سرکوب
شدن دارم. مثلا هروقت بخوام در مورد رفتار و یا تفکرم حرف بزنم وقتی به میمیک صورت
شخص مقابلم دقت می کنم قضاوت و یا قبول نداشتن را خیلی روشن میبینم و این برام
آزار دهنده شده. متاسفانه این رفتار هم بیشتر از نزدیکان و عزیزانم هست. من تمام عمرم
تلاش کردم آدم ها را همانطور که هستن بپذیرم. نهایتِ نهایت زور زدم که هیچوقت هیچ
رفتاری را- بغیر از رفتارهایی که با هنجارها متضادن- محکوم نکنم. و به طور کلی سعی کردم
آدم ها را باتمام بدی هاشون بپذیرم و دوست داشته باشم. الحمدلله موفق هم شدم. دلیل
اینکه دیر از بقیه و رفتارها دلخور میشم هم همین موضوعه.
اما راستش این برخورد های اطرافیان حساسم کرده و این حس را به من میده که قبولم
ندارن. نیاز به تایید ندارم ابدا! ولی سرکوب شدن را هم نمی خوام.
****
از وقتی امتحانات شروع شده، اصلا فرصت فکر کردن نداشتم، این به معنی این نیست که
دارم خرخونی می کنم، نه! من همان ماریام که با وجود چند روز فرصت دقیقه نود با تندخوانی
کتاب را تمام میکنه و میره سر جلسه! حتی خراب هم کنه با نیش باز میاد بیرون و میگه همین
از دستم بر میومد!
فقط اینکه امتحانات یک مشغله ی بزرگ شدن و امیدوارم زودتر تموم بشن. چون برای تعطیلاتم
کلی فکر دارم.
****
فکرم خیلی درگیرِ اِلیِ، خیلی زیاد. دلم نمی خواد مستقیم بهش پیام بدم دوست ندارم بفهمه من
از این مشکل بزرگی که تو زندگیش رخ داده خبر دارم. مطمئنم اگه بفهمه اذیت میشه و سرافکنده
میشه.
کاش خدا به برکت قدم فرشته ی پاکی که وارد زندگیش شده، هرچی خیره تو جاده زندگیش
بریزه.
****
من آدم نمیشم! - خیلی شرمنده ام، خیلی خیلی حیلی-
“هوالمحجوب”
اون اشک ها را فقط کسی می فهمه که کلی تلاش کرده ولی به نتیجه دلخواهش نرسیده!
+ کلا دیدن اشک آقایان تو دلِ آدم را خالی می کنه! شاید چون همیشه نقش کوه را برامون
ایفا کردن بخاطر این :)
