“هوالمحبوب”

وقتی صدای آهنگ ” سلام ” فریدون به گوشم می رسه، یاد آن شبی می افتم که با دوست، ساره

زهرا، سید. از اتوبوسِ کاروان -که از بدو ورودمون تا انتهاش پر از حرفه- پیاده شده بودیم تا بریم

سرویسِ راه.خنکی هوا و زمزمه ی همین آهنگ بدستِ دوست که تبدیل به همخوانی گروهی شد

تا خودِ سرویس همه باهم آهنگ را خوندیم.

یادِ چادر لبنانی که مثل عبا رو سرم انداخته بودم و دخترهای دیگه ریلکس تر از همیشه چادرشون

را زمین گذاشته بودن تا راحت باشن- البته که حجابشون ناقص نبود، بعدها همین چادر گذاشتن

آنها هم تو اون کاروان کذایی حرف شد- . یاد ِ قدم زدن های نیمه شبانه مون. یادِ خنده های

دلبرانه که صداش همه جا را می لرزوند.یادِ شوخی های توی اتوبوس و تذکر های ممتد.

یادِ آرش :)

یادِ جمله ی معروفِ : بچه ها حالا اینو بگم زهرا لُ..! خندیدن های پشتِ بندِ این جمله!

یادِ جوانک تهِ اتوبوس که دلِ زهرا را برده بود و هرجا میدیدش ازش می پرسید کجا بودی! یادِ

شلوار کردی که برای پدرش خریده بود و همه امون یدور پرو کردیم و قش قش می خندیدیم.

یادِ عینکِ مضحکی که دوست به صورت زده بود و قِر میداد. یادِ سوسن و سادگی هاش…

یادِ پیتزاخوردن های همیشگی… یادِ لبخند ماسیده شده ی عکس. یادِ غذاهای مخصوص معده

دردیِ دوست. یادِ… یادِ آقای عرب!

یادِ تمام شلوغ کاری و شیطنت هایی که تو فراغِ بالی انجام میدادیم و الان با اینهمه دغدغه

فرصت یک دورهمی ساده هم نداریم… بخیر!

“هوالمحجوب”

وقتی پرسید که مادرم این حرف را زده است یا نه!؟ با چنان اعتماد و ایمانی در جوابش گفتم

نه. که خودش هم با اعتمادی که از قبل داشت سریع تایید کرد و گفت که او هم همین را در

جواب شخصی که آن حرف را از زبان مادرم گفته بود، زده.

یعنی تا همین حد به مادرم و خصوصیات اخلاقی اش ایمان داشتم که حاضر بودم برای تایید

محکم تر و مقبول شدن دست روی کتاب مقدس بگذارم و به تمام مقدساتم سوگند بخورم.

با اینکه نه من اهل افتادن دنبال حرف های دهان به دهان چرخیده هستم و نه مادرم باز به

دوست اطمینان دادم که به مادر انتقال می دهم، البته آرام تا بیخودی نگران و ناراحت نشود.

یک چیز وسطِ این مکالمه برایم عجیب ولی شیرین آمد. یکی دوست بود که در هر شرایطی

حواسش هست چه به من و چه به خانواده ام که باید برای داشتنش هر روز شکراً لله بگویم.

دومی مسئله اعتماد بود.

به فکر فرو رفته ام که آیا همین میزان اعتمادی که به مادرم دارم و با همین میزان اطمینان

تاییدش می کنم، نسبت به خدا و وعده هایش هم دارم؟!

به تمام وعده ها و خصوصیاتی که هر روز در اذکار و دعا و نماز زمزمه می کنم. یا اینکه نه این

همه اعتماد و ایمان تنها لقلقه دهانم است و قلبا آنطور که باید به او اعتماد ندارم!؟

راستش با کمال تاسف جوابش می شود نه!چرا که اگر داشتم اینطور با کوچکترین چیز به

تلاطم نمیافتادم.

+ حواست بهمون هست…

“هوالمحبوب”

بعضی حرف ها باید غل و زنجیر شده، در گوشه ترین و بی خطر ترین قسمت مغز حبس

شوند. تا نکند بیرون بیایند و جدای از دلِ صاحبشان دلِ دیگری را خراش بدهند…

اما مگر می شود؟! مگر می شود با وجودِ کسی که با یک تای اخم تو، تو را به متروکه ای

برده و مدام سین جیم می کند، این حرفها را زندانی نگه داشت!؟

لاجرم مجبور می شوی کلیدِ قفل را برداری و با باز کردنِ قفس آزادی و فرارِ کلمه و جمله ها

را به نظاره بنشینی. از شوق و یا غمِ ازاد شدنشان گوله گوله اشک بریزی و لعنت بفرستی به

خودت که نتوانستی چند دقیقه ای بیشتر ماسک شادی ات را بر صورت نگهداری…

+ لعنت به تمام ثانیه هایی که اینطور مرا حصر می کند…

“هوالمحبوب”

کاش آدم ها بدونن این وسیله ای که هست، فقط یک شیء نیست برای صاحبش.

یک دنیا خاطره اس، یک دنیا احساس قشنگیِ که موقع خرید داشتی و الان با هربار

دیدنش یادش می کنی و حس می کنی دقیقا تو همون مغازه ی عجیب و غریبِ سرِ

موزه نادرشاهی و سید داره پشتِ سرِ هم میگه ماریا تموم نشد… بعد تو هربار با دیدن

هرچیز عجیب با خودت می گی کدوم بهم حس مالکیت میده. با این کدوم کدوم گفتنا

مثل فرفره تو مغازه می پیچی و آخر دو تا اینه و شانه می خری، یکی برای خودت یکی

برای خواهرت…

حالا! اما حالا بعد از غیب شدنِ ده روزه شانه ی آینه ات. جنازه اش را می دهند دستت

و خیلی راحت و آرام می گویند: عه! شکست!!!

تازه می فهمی این همه مدت دست کسی دیگر بود. نمی دانم چرا اما سریع تند شدم.

سریع غریدم و گفتم: میدانی این برای ده سالِ پیشه؟! میدانی تا همین یک سالِ پیش

در کارتن مخصوصش نگه می داشتم و حالا در عرض یک سال باید بدون اینکه به من

بگویی برش داری و جنازه اش را برایم بیاوری… دنیا دنیا شبیه این را برایم هم بخری

همینی که داشتم نمی شود.

اصل احساس کردم خودم هم شکستم. وقتی همانجا که صدایم کرد و برگشتم با شانه

دو نیم شده روبرو شدم… مثل مادرمرده ها یک گوشه نشسته ام و سعی دارم خودم را

ارام کنم…

+ یکی از متعلقاتم بود… یکی از همان گنجینه هایم…

“هوالمحبوب”

یک ذهن عجیب و غریب هم دارم که یک دفعه یک چیزهایی را یادآوری می کنه که واقعا

خودم هم در عجبم که از کدوم سوراخ سنبه ای اینارو میکشه بیرون! دم دمای افطار یکدفعه

یادِ قضیه دخترهای فراری افتادم. اگه یادتون باشه دهه هشتاد خیلی حرفش بود.

یادمه مریم رفیقِ ناخلفم اون موقع ها یک کتاب آورده بود برام که فوق العاده اونموقع برامون

خفن بود! تصویری که از خواندن آن کتاب در ذهن دارم پشت بامِ! یعنی انقدر خفن بوده که

بنده برای خواندن آن کتاب تشریف میبردم تو غارِ تنهاییم…

فکر کنم الان دیگه دخترفراری وجود نداشته باشه، یعنی انقدر همه چیز باز و ازاد شده که

فکر نکنم دختری قصد فرار داشته باشه. اون طفلکی هایی هم که وضعیت وحشتناکی تو

خانه پدری دارن میسوزن و میسازن. غیره دیگه اهمیتی نداره، میرن میان.

اصلا کلمه ی فرار برای دخترها الان معنی داره؟!

البته که امیدوارم این فکرهام درست باشه، چون فرار کردن از کانون خانواده آنهم برای دختر

سم که هیچ، خودکشی تدریجیِ…

“هوالمحبوب”

یک عدد خانمِ برادرِ دوست داشتنی داریم که با یکبار گفتنِ هوسِ فلان دستپختت را کرده ام

دعوت می کند که بیا برایت فلان چیز که دوست داری درست کرده ام :)))

+ مگه نه اینکه خوشبختی یعنی داشتنِ آدم هایی که دوستشان داری و صدالبته دوستت دارند؟!

++بـــــله عمیقا شکمو هستم :)))

“هوالمحبوب”

یک وقت هایی باید چشم هات را ببندی تا رویاهات را دستی دستی بعضی ها خراب

نکنن! اصلا وقتی این نسخه را دیدم چند دقیقه نگذشته دلم می خواست تلوزیون را

خرد کنم. با اینکه از طرفی هم دلم می خواست ببینم قسمت کارخانه را چطور ساختن

اما با دیدنِ اوایل فیلم ترجیح دادم خاموش کنم تا اینکه ببینم و تصویر قبلی ذهنم را

خراب کنم…

اصلا این قابل قیاس نیست با اونی که من دوستش دارم :( شاید هم چون جانی دپ

نقش ویلی ونکا را بازی می کنه اینطور دوست داشتنی شده! در هر صورت خیلی خیلی

مزخرف ساخته بودنش…

+ خداراشکر بخاطر یک کنجکاوی خراب نکردم خاطره خوبمو…