“هوالمحبوب”
دلم ، دلم ، دلم. . .
لعنت به تو که هر چه می کشم از توست!
“هوالمحبوب”
بعضی از وبلاگنویسان عزیز برای راحتی خواننده هایشان کانال و یا در اینستا پیجی
می سازند .
من با این قضیه کاملا مخالف هستم .
چون با به وجود آمدن این دو وبلاگ به صورت ناخودآگاه کاملا از چرخه اصلی خودش
خارج می شود .
کم کم دیگر نویسنده وبلاگ را ترک میکند و وبلاگی که روزی چهارچوبِ خانه مانندی بود
تبدیل به ویرانه می شود . چیزی که تا به اکنون خیلی دیده ام .
از همه مهم تر دیگر وبلاگنویسی هم کم رنگُ کم رنگ تر می شود . نه نویسنده ای خواهد
بود و نه دیگر وبلاگی برای نوشتن .
خب اگر شما دلتان می خواست در کانال همراه دیگران باشید دیگر وبلاگ نویسیتان
چه بود ؟!
یک موضوعِ عجیبی که در ذهنم مانده این است که بعضی از دوستان وبلاگنویس
در کنار وبلاگشان هر دو یعنی هم کانال و هم اینستاگرام را دارند یعنی این سه همه باهم
در محورِ یک راستا یعنی همان نام وبلاگ فعالیت می کنند .
من مانده ام این دوستان مگر چقدر وقت دارند !!!! چقدر فعال هستند !!!!
من در این مواقع می گویم سنگِ بزرگ علامتِ نزدن است . . .
یکی را به نحو احسنت انجام بده بعد چند هندوانه دیگر دستت بگیر . . .
“هوالمحجوب”
از خواب که بیدار شدم سریع مقابل آینه ایستادم ، چشمانم سرخِ سرخ بود .
یادم آمد در خواب برای نگرانی و ناراحتیِ همسرپادشاهم که در کشورش هرج و مرج
داخلی شده بود اشک ریخته بودم !!!
پ.ن: یکی از حُسن های خواب دیدنم این است که هر چیزی که تجربه اش برایم
ممکن نخواهد بود را در خواب تجربه میکنم ، همسرِ پادشاه بودن اصلا قشنگ نبود !!!
“هوالمحجوب”
با آمدنشان به خانه پرسیدم شما هم آمدید فلان جا مراسم؟! گفتند بله ولی من را ندیدند.!
آدرس که دادند دیدم چند بار از مقابلم رد شده اند. بعد هم گفت ما دقیقا زمانی
وارد شدیم که بلندگو خراب شده بود چند آقا آمده بودند داخل درست کنند.
با تعجب گفتم: مگر بلندگو هم خراب شد؟! من اصلا متوجه خرابی آن نشدم.
در حین رفتن به سوی آشپزخانه مثل هميشه با بیخیالی دستی تکان داد و
گفت: تو ديگر خیلی شوتی!
از حرفش خندیدم، ناراحت نشدم.
راست ميگفت بنده خدا، من وقتی جایی وارد میشوم با کسی کاری ندارم
کنجکاوی خاصی در رفت و آمدها ندارم حتی در مهمانی ها هم رفتارهای خاص
را شناسایی نمیکنم مگر زمانی که مستقیم با خودم باشد.
وگرنه اگر بگویند فلانی را دیدی چطور با فلانی حرف زد اصلا و ابدا متوجه آن
موضوع نمی شوم.
نميدانم خصلت خوبی هست یا نه! اینکه با کسی کاری نداری کنجکاوی همراهت
نداری راه خودت را میروی .
با شنیدن شوت بودنم حالا با خودم فکر میکنم توجه به جزئیات و حواشی که
سودی برایم ندارند نتیجه اش چه خواهد بود؟!
اگر نتیجه خوب و مفیدی دارد بگویید تا من هم از این شوت بودن خارج شوم.
“هوالمحبوب”
داشتم می گفتم با دیدن آن حشره دیگر خوابم سخت شدُ توهم حضور حشره روی بدنم
اجازه خواب راحت را به من نداد که سریع با تعجب گفت :
چرا؟! تو که انقدر خون سرد و خنثی هستی!!!!
پ.ن: بعضی ها اینجانب را با پهلوان پنبه اشتباه گرفته اند.
“هوالغفور”
مگر می شود؟! مگر می شود تو “ارحم الراحمین” باشی و
“خلصنا من النار” ِ من مستجاب نشود؟!
پ.ن1: هنوز در عجبم چطور مصیبت های وارده بر شما را میشنوم و نمیمیرم!
پ.ن2: به نقطه آخر که رسیدم جویِ اشک هایم هم خشک شد. . .
“هوالمحبوب”
حال با خوف و رجا سوی تو برميگردم، یک قدم دلهره دارم یک قدم دلتنگم.
شاعر: به گمانم فاضل جان نظری :) اطمینان ندارم شعر را درست نوشته باشم
از حافظه الزایمری ام بیرون کشیدم.
پ.ن: امشب برای فرج احیا نگهداريم. بگذاریم یک شب رنگمان همانی باشد که باید.
پ.ن: الهی شکر. . . برای همه چیز.
