“هوالمحبوب”
به قسمتی رسیدیم که هر کس ميخواد دعوتمون کنه اول زنگ ميزنه به من تاریخ دعوتمون رو
با امتحانای من تنظیم میکنن تا مبادا من به سختی بيافتم.
تا این حد ملاحظه گر :)))))
“هوالمحبوب”
خیلی با خودم فکر میکنم ، خیلی زیاد !
یعنی مشکل دخترهای سرزمین من آن یک تیکه پارچه ای است که گوشه ای از
سر مبارکشان را پوشونده ! تکرار میکنم گوشه ای که فرقی ندارد پارچه باشد یا نباشد!
یعنی خدایی الان آن یک تیکه پارچه که اتفاقا نه وزنی داره و نه وجودش روی سرتون
فرقی داره سنگینی میکنه براتون ؟!
جل الخالق !
“هوالمحبوب”
از سرویس بهداشتی که بگذریم ، میرسیم به خورد و خوراک !
ما در آنجا هیچ چیز نمی توانستیم بخوریم چون از نظرمان همه چیز بوی گاو و
گوسفند می دهد !
به جرات می توانم بگویم اگر سیب زمینی وجود نداشت ما هم اکنون وجود نداشتیم !
وقت نهار و . . . می شد چند سیزمینی بر میداشتیم می رفتیم باغ رو برو که کنارش
دره بود اتشی بر پا میکردیم و سیبزمینی کباب میکردیم .
تنها ورژن و تغییر بزرگی که در سیب زمینی خوردنمان می توانستیم داشته باشیم در واقع
شانسِ شاهانه ای اگر داشتیم این بود که نانی که همراه سیب زمینی تناول میکردیم
تازه از تنور بیرون آمده باشد .
آن هم از یک در صد اتفاق می افتاد !
در آن چند روز اینجانب یاد گرفتم اگر آذوغه ای بنا به هر شرایطی در خانه تمام شد و فقط
یکچیز در خانه برای خوردن بود چطور مسالمت آمیز با این قضیه کنار بیایم و زندگی ام
را ادامه بدهم .
البته هر از چندگاهی شانس میاوردیم در بین این تناولات آبدوغ خیاری هم سرو میشد
که با فاکتور گیری بوی گوسفند عین قحطی زده ها حمله میکردیم به آن !
یکی دیگر از مصائب روستا حساسیتِ پوستی بود که وا مصیبتا بود .
بدنِ شریفتان مثل ابله مرغان دون دون میشود و به طرز فجیعی شروع به خارش میکند
به این صورت که شبها در خواب خارش وحشتناکتر و فجایع بزرگتر میشود . . .
بدبختی اینجا بود که یک جای خالی هم در بدنمان پیدا نمی شد . اینجانب با کمال
اطمینان می توانم بگویم ابله مرغانی که در سن 18 سالگی گرفتم شدتِ خارشش
یک صدم خارشِ این حساسیت فجیع بود !
در آن شبها در خواب اشک میریختیم ! مادرجانم من را بیدار میکرد میبرد کنار
جوی اب حیاط با پاشیدن آب خنک روی آن دون دون ها میخواست خارش را کمتر کند .
اولین چیزی که وسطِ ان مصیبت عظما به زبان می آوردم این بود که به مادر میگفتم
الان قطار نیست برگردیم ؟!!!
روزها حالم خوش بود در حال گردش بودم و شبها طلب برگشت می کردم .
خب قطعا الان پیشِ خودتان فکر میکنید چرا استحمام نمیکردیم !!!
این به فکر خودمان هم رسید ! اما خب حمامِ آنجا با اینجا کاملا فرق دارد برای یک
استحمام اولا اب گرمی وجود نداشت ! و باید زیر یک بشکه بزرگ آتش میکردند و اب
داغ میشد و بعد استحمام . ..
که قطعا با این روالِ بدختی گونه کسی دلش حمام کردن نمی خواست ، تا بدبختی
آنجایی بود که حمام ها هم در نداشتند !!! کلا انگار این خانواده به وجود “در” اعتقادی
نداشتند .
یعنی سرویس بهداشتی یک جای فرار داشت ولی حمام با ورود نابهنگام یک شخص چه
خاکی آدم به سرش کند ؟!
یادم هست گیسو بخاطر همین حساسیت پوستی قصدِ حمام کرد و من بادیگاردش شدم
اب یخ را بر سرش میریخت و میلرزید . از من هم خواست که امتحان کنم که من
با قاطعیت گفتم نه !
یکی دیگر از اتفاقاتِ نادری که برای من می افتاد فارغ از زندگی روستایی مزاحمت برای
یک جفت کفتر عاشق بود !
خب من کفِ دستم را بو نکرده بودم که هرجا می رفتم این دو کفتر حضور دارند . . .
اغلب اینجانب نقشِ مزاحمِ این دو را ایفا میکردم طوری که ندانسته وارد محیط هایی
میشدم که نباید !
البته معتقدم در آن لحظات اینجانب قطعا همان چوبِ خدا بودم که بر سرِ یکی از
نامزدها فرود می آمدم وگرنه مگر میشود اینهمه مزاحمت در این چند روز آنهم ناخواسته
از طرفِ من !!!!
خلاصه اینکه مصائب دیگری که از زندگی روستایی میتوانم به شما بگویم این است که
در آن لحظات یک زندگی مسالمت آمیز و آمیخته با انواع حشرات را یاد خواهید گرفت
مثلا اگر از کنارتان سوسکی بزرگ رد شد او را نمیکشید از کنارش رد می شوید و گاها
حتی سلام و علیک هم با او میکنید !
همینها یادم آمد.
والسلام
“هوالمحبوب”
شهری ها ، مثلا “ماها” در مقابلِ زندگیِ روستایی زیادی لوس تشریف داریم .
این را زمانی فهمیدم که در یکی از روستاهای اصیل و تقریبا دور افتاده که
درونِ یک دره است، روی ایوانِ یک خانه روستایی دوره سفره ای در حال صبحانه
خوردن جمع بودیم ، ملخی بی دعوت وسط سفره تشریف فرما شدند .
خب می توان گفت تنها گناهِ آن ملخ یکهو ظاهر شدنش مقابل خواهرجانِ ما بود !
خواهر با دیدنِ ملخ در یک حرکت سریع و منحصر به فردانه کنار سفره ایستاد و
شروع به انجام ِ حرکات آکروباتیک
با ضرب های عجیب غریب کرد و این حرکات با آهنگِ جیغِ بنفش خواهر مقارن بود !
متاسفانه از بختِ بدِ خواهرجان هیچکدام ما دلیل فریاد او را نمی دانستیم !
در یک آن گفتیم خواهرمان دیوانه شد رفت !
همه ی ما دوره سفره مثل جغد زُل زده بودیم به خواهری که با هر ضرب یک جیغ
می زند .
در این بین به فضل همراهان شجاع ملخِ بینوا شناسایی شد و از سانحه دور ش
به خواهر گفتند : رعنا ! ملخ اصلا روی تو نیامد .
خواهر که همچنان به انجام حرکات ادامه میداد یک لحظه به خودش آمد و دید چند
جفت چشمِ گرد شده به او خیره شده اند و یک معذرت خواهی کرد و آرام نشست
جای خودش !
این اولین نشانه ی اینکه” ما اهل اینجا ماندن نیستیم ” بود .
یکی دیگر از فجایعی که در آن روزها تجربه میکردیم رفتن به سرویس بهداشتی بود
خانواده محترم “خ” سرویس بهداشتی خود را بیست قدم خارج از خودِ خانه بنا
کرده بودند طوری که اگر بنده ی خدایی مزاجش بهم میریخت تا به آن سرویس برسد
خودش را . . . بگذریم !
خلاصه اینکه فاصله آنقدر زیاد بود که برای رفتنِ به آنجا تنها رفتن را جایز نمی دانستیم.
این سرویس قضایای دیگری هم داشت ، یک- اینکه دربش قفل نداشت !
دو - درونِ این سرویس چند گروه زنبورِ وحشی زندگی میکرد .
سه - پنجره ای رو به طویله گاوها داشت . . .
خب ، زنبور و پنجره را فاکتور بگیریم آن درب خراب را نمی توانیم فاکتور بگیریم !
استرس نیش خوردن از زنبور ها یک طرف نگرانیِ باز شدن نا بهنگام درب سرویس
طرف دیگر . . .
این استرس آنقدر فشار بر آدم میاورد که در چند ثانیه مثل پِیجر صدایمان در می آمد
میگفتیم فلانی هنوز پشتِ دری ؟! الان میام یخورده صبر کن !
این را به بادیگاردی که همیشه همراه خود میبردیمُ پشت در مستقرش میکردیم، میگفتیم .
اگر بخواهیم مثبت اندیش باشیم میتوانیم بگوییم که شما در سرویس بهداشتیِ روستا
می توانید قضای حاجات خود را در کنار منظره ی زیبای پرواز گروهی زنبور وحشی و
سمفونی دل انگیز “ما ما ” یِ گاوهای کنار طویله رفع کنید !
البته این خانواده خیلی با فکر هستند چون دقیقا ده قدم بعد از همین سرویس هم سرویسی
بنا کرده اند که اگر شخصی از آن سمت خواست بیاید و اگر این سرویس پر بود
به آن مراجعه کند .
وضعیتِ آنیکی از این یکی فوق العاده خراب تر بود .
با اینکه آنجا نه زنبور داشت و نه سمفونی نواخته میشد !
ولی خب در عوض نه سقف داشت و نه دری که بسته شود !
با ایرانِت اطرافش را گرفته بودند ، آنجا دیگر آخرین گزینه بود ، ترس از اینکه کسی وارد
شود بکنار ! در آن لحظات اعتماد نداشتن به بادیگاردِ همراه هم طرف دیگر . . .
اما خب مثبت که فکر کنیم میتوانیم بگوییم مناظری که بالای سرتان خواهید دید .
زیباترین مناظر آسمانی خواهند بود به شرطی که در آن لحظاتِ حضور خود در آن سرویس
ارتروز گردن نگیرید !!!!
“هوالمحجوب”
خب !
هروقت کنارم می نشست از رفتار دو نفر شدیدا نقد میکرد . . .
میگفت هرکس دارا است که نباید به روی آدم بیاورد !
مثلا کوچک ترین رفتار آن دو نفر را علم میکرد و میگذاشت پای پُز دادن .
اینکه رفتار آن دونفر کمی خرده شیشه دارد جای خودش . . .
اما یک چیز قضیه اش فرق دارد !
مثلا در یکی از حرفهایش میگفت فلانی در مراسمِ همیشگیِ دورهمی بحث
هدیه اش از طرف همسرش را وسط کشید و هدیه اش گوشی همراه چند
میلیونی بوده فلان مارک و . . .
مدام زیرگوش من میخواند این مدلی جمله اش را گفته که : چیزی هدیه نداده
که گوشی مارک فلانِ چیزی نیست که !!!! و . . .
اما یک چیز جالب این است که همین خانمی که از فخر فروشی و پز دادن
اعتراض داشت گوشی همراهش را تغییر داده و دقیقا همان مارک خریده .
آنروز که این اعتراض ها را به گوش من می رساند به او گفتم گوشی همراه
چه فرقی میکند چه مارکی باشد مهم این است که کار آدم را راه بیاندازد .
و دفاع میکردم که حالا آن شخص مارک برایش مورد اهمیت است .
این گوشی همراه تغییر دادن یعنی همان مَثَل ” خدا دونسته به خر شاخ نداده “
این را با کمال وقاحت میگم !
اگر آنها را نقد میکند فقط بخاطر این است که خودش دستش به آن چیز نمی رسد
و در واقع متاسفانه از حسد این حرفها را میزند !
راستش وقتی گوشی همراه را دستش دیدم آنقدر نفرت و انزجار از رفتارش در دلم
نشست که تبریک هم نگفتم ! منی که طرف جوراب جدید میخرد سریع با ذوق
مبارکباد و به خوشی استفاده کنی به زبان می گویم اینبار فقط داشتم به رفتار و
حرفها و صفحاتی که پشتِ یک عده میگذاشت میافتم . . .
و این تناقض اشکار در حرف و عمل !
همچنین حسادتی که خودش را نشان داد ، به من هشدار داد که فاصله ام را از
این شخص حفظ کنم . . .
“هوالمحجوب”
دقیقا یادم نیست آخرین نذری که کردم چه بود ، برای چه بود . . .
اما حتم دارم ، سرِ کوچکترین چیز نذر کرده باشم.
درست مثل زمانِ مدرسه ابتدایی و راهنمایی که تا به گره کوچکی میرسیدم
نذرهایم را روی دایره میریختم تا در بین این همه نذر خدا یکی اش را به تحفگی
قبول کند .
اما اینبار مصمم تر نذر کرده ام .
واجب تر نذر کرده ام و از خدا تمنا و التماسِ کمک دارم. . .
پ.ن: دومین روز گذشت . . .
“هوالشافی”
از “الف” فقط یک تصویر پسربچه شیطان، سفیدپوست با موهای خرمایی و چشمانی
که قهوه ای روشن میزد در ذهن دارم. و اخرین تصویر واضحی که در خاطرم مانده
همان دورهمی دخترها و پسرها در طبقه پایین بود، بعد از مدتها بخاطر یک وصلت
اقوام کنار هم جمع بودند و فرصتی بود تا همه با هم آتش بسوزانیم.
مادر “الف” دختر دایی مادرم بود. به گمانم “الف” تنها از من سه الی چهارسال بزرگتر بود.
بعدها زمزمه هایی مبنی بر این که الف و z به هم علاقه مند شده اند ، خبرها وقتی موثق
شد که در مراسمات این دو بصورت اشکار و پنهان نشان از ارتباطشان میدادند و بقیه هم
مشکلی بر وصلت این دو نمیدیدند.
خب قطعا دخترخاله و پسرخاله بودنشان کم در این قضیه دخیل نبود. اما خب همیشه
همه چیز آنطور که پیشبینی میشود پیش نمیرود.
دقیقا نمیدانم چه شد اما حرفهایی شروع به چرخیدن کرد که الف دچار بیماری خاصی شده
است و این بیماری جسمی نبود بلکه روحی بود.
راستش هنوز که هنوز است همچنان نمیدانم دقیقا چه نوع بیماری روحی ولی اینطور که
متوجه شده ام متاسفانه این بیماری موروثی است.
و از طرف پدر به ارث برده است پدرش هم مدتی درگیر این بیماری بوده.
بگذریم که بعد از ان الف دوباره همان الف نشد و همچنان هم درگیر این بیماری بود،
از شروع این بیماری خیلی سال است میگذرد.
در کمال ناباوری z از بودن در کنار الف سرباز نزد.گاهی به او حق میدهم ولی خب گاهی هم. . .
کاش حداقل z کاملا کنار میرفت و کنار رفتنش از این رابطه را به طور قطع اعلام میکرد.
نه اینکه با وجود الف هر کاری و رابطه ای با غیر از الف داشته باشد و انتهای تمام غم ها
و غصه هایش را بگذارد پای الف بینوا!
امروز شنیدم الف مقابل درب خانه اشان بیهوش پیدا شده!
دو پایش شکسته و کمرش اسیب دیده و همچنان بیهوش است کسی هم اطلاع ندارد
دقیقا چه اتفاقی برای او افتاده عده ای میگویند که از ساختمان پرت شده و. . .
دلم برای مادرش دنیایی غم برداشت، همینطور برای الف زیبا که شوخ طبعی اش همچنان
مقابل چشمانم هست.
