“هوالمحبوب”
کل امروز و شب و فردا را تنها هستم در خانه !
باید انقدر خودم را خسته کنم که شب عین جنازه بیافتم ! و بجای اینکه تمام ارواحِ
فیلم های ترسناک دیده شده را بیاورم مقابل چشمانم خواب هفت پادشاه ببینم . ..
“هوالمحبوب”
پرسید استادت آقای فلانی است ؟!
گفتم بله !
گفت به ایشان بگو من یکبار پای حرفهایش یک تسبیح وَلِذا شمردم !- منظور تکه کلام-
خندید. . .
نگاهش کردم و گفتم پدر حالا پی میبرم تمام ادا و اصول هایم را به شما رفته ام …
انگار که از جمله ام کیفور شده باشد محکم در آغوشم گرفت و طبق عادت همیشگی
صورتم را محکم به سینه اش فشرد به گردنم فشار می آمد، با خنده و صدای خفه گفتم :
اینطور نمی توانید گردنم رابشکانید یک مقدار فشار را بیشتر کنید ان شاء الله که می شود . . .
قهقهه زد و بعد از چند ثانیه رهایم کرد !
اصلا مگر می شود دختر با پدرش کشتی نگیرد !!!
دلیل اینکه این جمله را به پدر گفتم بخاطر این بود که دوره پیش یک همکلاسی داشتم که
تکه کلامِ چیزِ داشت ! یکبار معلم نامش را صدا کرد تا از او درس بپرسد !
ایشان در طی پنج دقیقه ای که جواب میدادن من با خودکار گوشه کتاب یادداشت کردم و
دیدم 70 مرتبه گفتن چیزِ!!!
پرسش که تمام شد تا نشست به طرفش برگشتم و گفتم نادیا ! هفتاد بار گفتی چیزِ !!!
“هوالمحجوب”
بگو چه کنم ؟!
که در آسمان ….
ستاره ندارم ….
“هوالقادر”
دوست داشتم جای نَسا روی آن صندلی افتاب گیرِ تراس هتل روبروی ساحل لم میدادم و
کتابم رامقابل صورتم میگذاشتم و در انتظار همسرِ نویسنده ام می شدم که خارج همان
هتل در کافه ای نشسته است و دارد به نوشته هایش سرو سامانی میدهد . . .
و هر روز با چشمانم پیرمردِماهیگیر راکه به سمت دریا می رود بدرقه میکردم !
و بعد، از نشستن بی اندازه خسته می شدم و به سمت صخره های بزرگ ساحل
میرفتم وبه کوبیده شدن امواج به صخره ها خیره میشدم و فکر میکردم چقدر دورم!
“هوالمحجوب”
کاش دقیقا مقابل همان درب آهنی که برای رسیدن به آن باید پله های آهنی شیارداری
که با هر قدم زانوانم میلرزید و چشم هایم را به مقابل می دوختم تا ارتفاع زیر پایم را
درک نکنم ، بودم . . .
آنوقت درست بوی شامی های پخته شده در مشامم می نشست و بعد با نیلو مقابل
تلوزیونی که داشت فیلم سارای را با زبان اصلی پخش میکرد مینشستیم و با آن مغز
کودکانه امان زُل میزدیم به غرق شدن سارای در آب و تعجب میکردیم از اشک هایی
که آن لحظه خاله حوری برای چندمین بار با دیدن آن فیلم میریخت . . .
در همان لحظه برق میرفت و صدای رعد و برق خانه را برمیداشت و ما جمع میشدیم
دور آن چراغ گردسوزِ قدیمی که شاید برای جهازِ خانمِ دایی بود !
در آن تاریکی و نگاهی که زُل زده بود به آن چراغ گردسوز داشتم خودم را در بیست و
اندی سالی تصور میکردم که شاد و خندان از آینده ای روشن . . . درست مثل همان
گردسوزی که بوی سوختن و روشنی اش تمام خانه را گرفته بود .
بعد خانمِ دایی می آمد و مارا صدا میکرد و مقداری پول در دستانمان میگذاشت و
آنوقت هر دو در آن تاریکی و کوچه ی نم خورده میدویدیم سمتِ پیرِمرد مغازه داری
که همیشه از بداخلاقی اش میترسیدم . . .
بعد از خریدِ با ترس و لرز در مسیر با احسان همراه میشدیم و آن چند قدمِ مانده به
خانه را فکر میکردم که کاش او با ما نبود . . .
درست امشب دلم همان خانه ترسناکِ خالی از مادرم را میخواهد که در آن تاریکی
دورِ همان گردسوز با آن چشم هایی که در نور بخاطر اُریب بودنش شاید شبیه
چشم های گربه می بود زُل زده بودم به گردسوز . . .با ذوق سوختنش را نگاه میکردم
و بقیه ! درست مثل همین الان که وقتی ذوق میکنم با خنده نگاهم میکردند و میگفتند
کجایش جالب است . . .
میخواهم درست در همان نقطه از کودکی ام قرار بگیرم که تمامِ دل دلانه هایم را میکردم
تا به تعطیلات برسم و بروم مهرشهر خانه پدری مادر . . .
دلم پدربزرگم را میخواهد که همیشه وقتی آن حیاطِ بزرگ را طی میکردم و به او که مقابل
درب مقتدر ایستاده بود و من با خجالت در آغوشش جای میگرفتم را میخواهد. . .
همان بوی خاص و صبحِ زود صدای پارس سگِ حیاط . . .
دلم همان کودکی ها را می خواهد . . .
“هوالشافی”
امشب پر از دلتنگی و خواستنم !
امشب تنها بودنم خیلی به چشم می آید . . . امشب یک جورِ دیگریست این دل !
امشب دلم میخواهد ملافه ای روی سرم بکشم و بیصدا گریه کنم. . .
امشب ، امشب ، امشب
چرا تمام نمی شود . . .
“هوالمحبوب”
همه اش احساس میکنم در رویا زندگی می کنم!
نمیدانم چرا، شاید بخاطر تحولی باشد که جدیدا در رویه
زندگی ام پیش آمده. . . امیدوارم از این رویا خلاص شوم.
