“هوالمحبوب”

پیامت دریافت شد. نمی دونم دیگه اینجا را می خونی یا نه. با این وجود اومدم بگم که

با خوندن پیامت غم بزرگی روی دلم نشست و خداحافظیت تا روز قیامت بیشتر مچاله م

کرد. از خدا خواستم که ناجی ت باشه و زودتر حل بشه همه چیز.

+ خدا به همراهت…

“هوالمحبوب”

سریع رفتم سمت بطری ها و هر دو تا را برداشتم. پاچه زدم بالا جرم گیر را خالی کردم

روی کف سرویس و بعد، خیلی سرخوش وایتکس را برداشتم و مثل قبل، ریختم روی

کاشی ها و شد آنچه نباید می شد.

تا گاز و بو را استشمام کردم پریدم از سرویس بیرون! :/

تازه همانجا عقلم برگشت سرجاش که این چه کاری بود کردی…

چندلایه دستمال خیس را بستم دور دهنم و عینک گذاشتم. دور عینک را با دستمال

پوشاندم. خلاصه که دوباره زره پوشان رفتم سراغِ گندی که زده بودم. توی راهرو به هیچ

عنوان نمی شد قدم گذاشت یا حتی نفس کشید! جوری محلول درست کرده بودم، خالصِ

خالص. حتی محض رضای خدا آب هم قاطی ش نکرده بودم.

وارد سرویس که شدم حس کردم چشمام می سوزه. چشم هام را سریع بستم و عین

کورها. بدور از همه ی حساسیت ها اینور و آنور را آب گرفتم. کم تر از یک دقیقه اینکارها

را می کردم و خارج می شدم تا نفس بگیرم. و از دوباره…

تمام پنجره ها را باز گذاشتم و در ورودی.. هر روزنه ای که حس می کردم جریان هوا را

بیشتر می کند باز کردم. خودم هم که نفس هایم به خس خس افتاده بود و هر چند

ثانیه سرفه می کردم را رساندم دم درِ تراس. نزدیک درخت ها و گلدون های حیاط

پشتی. سرم را به عقب بردم و نفس های عمیق کشیدم. خیلی عمیق.

ولی هیچ کدام از آن ها کل ریه را نمی گرفت. با این وجود سعی کردم هوای خنک صبح

را با عطر درخت ها و صدای گنجشک ها ببلعم، هر چند دقیقه هم از خودم بپرسم:

این چه غلطی بود کردی؟!

جلوی آینه رفتم و چشم هام را چک کردم ببینم سرخ شده یا نه. شده بودم مثل این

پزشک های کشیک که سرک می کشند به بیمار و علائمشان. از خودم می پرسیدم

((حالت تهوع داری؟! چشم هات که سرخ نیست. احساس کرختی نمی کنی؟! اب زیاد

بخور اسید وارد شده به ریه ت دفع بشه. بخاطر ترس خودتُ گول نزنیا! هرجا حس

کردی لازمه جنگی برو دکتر…))

خلاصه که ساعت هشت و نیم صبح را نشان می داد من همچنان داشتم هوای تازه به

ریه های مادر مردم می رساندم. هر چند دقیقه هم لیوان به لیوان آب سُر می دادم تو.

 که تا غروب همان روز کم کم علائم دور شد. سوزش گلو کمتر شد. خس خس رفع شد.

سرفه ها رفتن. نفس های سنگین سبک و سبک تر شد. هرچند که الان همچنان سنگینی

ریزی توش هست. ولی نسبت به دیروز خیلی بهتر شده.

اگه کرونا به ریه هام نزنه، خودم برای سرویس کردنشون کافی َم!

“هوالمحجوب”

میگه ببین تا اسم بایدن اومد تو راس  دلار از سی رسید به بیست و خورده ای!

گفتم: دوباره میره بالا بابا!

تا همینُ گفتم شروع کرد به بالا پایین پریدن که یعنی چی! جا اینا بگو ان شاء الله

همین میمونه، همین امثال شمایید که دلتون می خواد وضعیت همینطوری بمونه!

من:   :/

+ خدایی واقع نگر باشید. بخاطر جو اینطور نوسان داره. وقتی اقای رفسنجانی هم

کاندید شد قیمت طلا یکدفعه اومد پایین :)

++ فقط پالان آمریکا عوض میشه وگرنه خر همون خره! چیه انقدر امید بستید به

این عتیقه ها!

+++ من نمی فهمم به ما چه که کدوم خری قراره بره تو کاخ سفید؟! وقتی که سیاست

کلی آمریکا ثابت باقی میمونه. از طرفی هم ظاهر ماجرا میگه که ما یک کشور مستقلیم

اگه استقلال قبول دارید. بیخود می کنید همچین چشماتون دوخته شده به اون کشور.

اگه قبول ندارید یه نوچه بیشتر نیستید. حقتونه هر بلایی سرتون بیاد.

++++ اگه ما چندتا آدم دلسوز و خالص داشتیم که داخلی رو می چسبید و کمر همت

می بست، اینطور به چه کنم چه کنم نمیفتادیم. هفتاد درصد مشکلات ما داخلیه و عدم

مدیریت صحیح. وگرنه ما از همون اولش هم تحریم بودیم و همچنان هم خواهیم بود.

“هوالمحجوب”

دیروز قبل از جاری کردن صیغه بهش نگاه کردم و خندیدم. غر زدم که:

((ببین کاراتُ؟! باید اولین صیغه ای که برای کسی می خوندم  واسه ازدواج می بود،

نه طلاق! اونم نه صیغه طلاق خلع!))

+ عقدت نبودم، طلاقتم که بودم خودم صیغه رو خوندم! عجیبه نه؟! تو رو خدا دنیارو

می بینی!!؟؟

“هوالمحبوب”

چند سالِ پیش همینجا اعتراف کردم که چقدر از فراموش شدن می ترسم و فکر

اینکه در یادِ کسایی که دوستشون دارم حذف بشم نگرانم می کنه، اما حالا اومدم

بگم که؛

دیگه برام مهم نیست که توی یادی باشم یا اصلا فراموش بشم.

نمی دونم این خوبه یا بد. ولی هرچیزی که هست برای من سکون میاره و من

از این سکون راضی َم.

اممم به خیالم هروقت آدمی رضایت داشته باشه و حس خوبی بهش دست بده

تا زمانی که ضرری برای بقیه نداشته باشه، یعنی خوبه و میشه بهش اتکا کرد.

+ دارم دونه به دونه ی تغییرات جدید توم حس می کنم. فهم این جریان هم توام

با نگرانی و ترسه! :)

“هوالمحبوب”

هیچوقت فکر نمی کردم یک روز از شنیدن صدای کِل کشیدن و ساز، که نویدِ

پیوندِ دو آدمه اینطور شاد بشم.

+ صحنه به صحنه ی سفره ی عقد، گل پاشی و نقل پاشی. لبخند و خنده،

صدای کفُ و کِل و مبارک باد توی ذهنم تداعی می شد و لبخند می زدم.

++ نمیدونم منبع کجا بود ولی قطعا توی خونه مراسم داشتن.

“هوالمحبوب”

دیشب شازده یه داستان 16 صفحه ای برام فرستاد. گفت وقت داری بخون و نظرت

بگو. شما فکر کن یه پسر15 ساله که دیگه انتخاب رشته کرده حتی را بیاد حطی

بنویسه! (خنده) مُردن را موردن! ثابت را سابت! یعنی یه غلط املایی های بدیهی که

وقتی داشتم داستان را می خوندم انگار فیلم طنز می دیدم. هر چندثانیه جوری با

این غلط ها غافلگیر می شدم که از خنده و تعجب دلم می خواست زمین گاز بگیرم.

جدای از بنیان داستان که به وضوح داشت ذهن آشفته ی یک نوجوان را به تصویر

می کشید. این شجاعت ش را تحسین می کنم. همین که همت کرده با این میزان

غلط منظور برسونه خودش کلیه! (خنده)

جالبه همین بچه معدل ش 19 و خورده ایه… یعنی نمی دونم واقعا معلم ها تذکر

میدن که دیگه داری خرس می شی کمی رو املات کار کن یا اینکه این فاجعه قراره

تا دانشگاه و الی الابد پیش بره  :/