“هوالمحبوب”
میگه: چقدر با هم تفاوت داریم.
میگم: اگه این تفاوته نبود که الان از تعجب به هم نمی خندیدیم!
ارسال شده در 29 مهر 1399 توسط . . . ماریا . . . در روزمرگی, حضور من تا ظهور تو, عاشقانه هایم برای تو
“هوالعالم”
ای کسی که حتی در “سکوتم” مرا می شنوی…
ای کسی که نگفته همه چیز را می دانی!
ای کسی که بهتر از من، مرا می شناسی.
به قلبم سکون، به روحم آرامش و به بدنم قدرت بده…
“هوالمحجوب”
راستَ ش را بخواهی نبودنِ بعضی آدم ها در زندگی، پازلی را می ماند که همه ی
تکه های َش در جای خود قرار گرفته اند به جز یک تکه ی گمشده که نبودن ِش
بدجور ناقصیِ نقش و نگار طرح را فریاد می زند…
+ آدم باشید خب! بمونید تا زندگی ای ناقص نباشه.
“هوالمحبوب”
میگه:
+ ((چند وقته محمدمهدی هوس کیک کرده بخاطر محرم و صفر به دلم میاد بپزم براش!))
میگم: - ((جانم دشواری نداره که! یه مَن توش پودر کاکائو بریز. کیک تیره میشه
یه پاپیون مشکی هم بزن روش. مشکل حله! تیریپ عزاداری میشه! بده بچه طفلی بخوره))
+ آقا انصافا برای اعتقادات تخلی خودتون بچه هارو از روزهای مناسبتی متنفر
نکنید!
“هوالمحبوب”
هیچ آدمی از خوشبختی فرار نمی کنه!
پس کسی که جدایی را انتخاب می کنه انگشت اتهام نگیرید سمت ش که کم طاقته
یا دلیل ش مسخره س. در واقع همون دلیل برای ادامه ندادن به اون زندگی براش کافیه
و جدایی هم به معنای شکست نیست. یک آدمی چندین سال کنار یک آدم دیگه س و
مدتها باهاش رابطه داره. رابطه ای که از نظر شرعی درست نیست و عرف هم خیلی
کم و سخت می پذیرتش در مقابل یک آدمی هم با کسی هست که هم از نظر شرعی
و هم از نظر عرفی رابطه ش قابل پذیرش و حلالُ طیبه! حالا کدوم یکی از این رابطه ها
قبیحه؟! که جدا شدن ادم دومی زشت و بد جلوه بده و جدا شدن اولی و رابطه ی اولی
نه!
جدایی واقعا به معنای شکست نیست. اتمام یک رابطه س. مثل همه ی رابطه هایی که
وجود داشته و الان دیگه نیست. طلاقی که حلال خداست را قبیح نکنیم تو چشم بقیه.
بالاخص در مورد خانم ها.
ما حتی توی استفاده از احادیث هم از اونور بوم افتادیم. مثلا همین طلاق عرش خدارو
بلرزه در میاره. بله! بیایید فرض بر لرزش عرش بگذاریم. اما آیا اذیت شدن و زجر یک
آدم مومن عرش خدارو به لرزه در نمیاره؟! یعنی یک نفر تمام عمر خودش را صرف یک
انتخاب نادرست کنه که مبادا عرش به لرزه در بیاد. عرش به لرزه دربیاد درست! پس
چرا خدا طلاق و جدایی را گذاشت!!؟؟
نمی دونم. قرار نیست من اینجا غلو کنم. فقط خواستم بیام بگم که اون بنده خدایی که
داره از یک رابطه که قطعا با عاطفه و علاقه شروع شده و حالا بنا به هر دلیلی دیگه ادامه ش
ممکن نیست را تحت حرفهای این چنینی زجر ندیم. چون همون آدم توی همون موقعیت
هزار فکر داره و این حرفها تنها عذاب وجدان و مقصر دیدن خودش را فراهم می کنه. بار اون
درد و غصه ای که اون لحظه داره به کنار. رفتارها و نصایح دایه های مهربان تر از مادر هم از
طرف دیگه، داغونش می کنه.
خلاصه کلام: انقدر دیگران را سیبل افکار خودتون نکنید و خیال هم نکنید شما دانای کل هستید
و اون آدم هیچی از زندگی خودش نمیدونه!
“هوالمحبوب”
در هر “لَا حَوْلَ وَ لَا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ الْعَلِیِّ الْعَظِیم” ای که زمزمه وار از زبان خارج می شد
بغضی فرو خورده شد. قلبی از لرزش ایستاد. نفس آرام تر خارج شد.
و دل سکون پیدا کرد.
+ …
“هوالمحجوب”
مولایمان علی علیه اسلام توی حکمت133 میگن که؛
<<دنیا محل گذر است نه اقامت گاه.>>
همین جمله برای توصیف این حیات کافیه. محل گذر… یعنی تو همیشه باید عبور کنی
بگذری. و این گذشتن صرفا مختص به زندگی کردن، روال و یک مسیر را رفتن نیست.
بلکه اشاره به از دل عبور کردن داره! اشاره به دل نبستن داره. اشاره به بند نشدن داره.
حالا این بندگی هم تعاریف مختلفی داره نسبت به هر فرد. گاهی ما دلبند درسمون
هستیم.گاهی شغل. گاهی فرزند.گاهی خانواده. گاهی یک فرد حتی! جوری که فراموش
می کنیم هر لحظه ممکنه همینی که اینطور بهش بند شدیم از دستمون بره.
بعدترش اشاره می کنن که ببین هرکس موند و پابند شد هلاک شد. و هر کس خودشُ
از این دلبستگی ها کند آزاد و رها شد.
ماها خیال می کنیم اگه از اینی که بی نهایت دوستش داریم بِبُریم دیگه حیاتی نخواهیم
داشت. میمیریم. از بین می ریم. زندگیمون بی معنی میشه. این تجربه ی شخصی منه؛
حقیقت اینه که وقتی از کسی یا چیزی که علقه ی شدیدی بهش داریم کنده می شیم
تازه حیات از اونجا آغاز میشه. انگار دوباره روح جان میگیره و سبک میشه.
سخت هست. بله قطعا سخته. ولی شیرینی بعد از رهایی چنان آدم را در بر میگیره که
تمام اون سختی ها برای ثانیه ای از بین میره. به معنای واقعی به آدمی قدرت پرواز
میده. و چه لذت وصف ناپذیری داره دل کندن. لذتی هزاربار فراتر و شیرین تر از
دلبستگی..
