“هوالمحبوب”

سالنی سفید با میزهای طوسی رنگ و صندلی های نارنجی، پشت یکی از میزها

نشسته بودیم و گل می گفتیم. اِلی انگار خبر داشت! آقایی از کنارمان در حال

گذشتن بود که اِلی بی هوا صدایش کرد و از تو خبر گرفت. من که تمام وجودم

شروع به لرزش کرده بود خواستم مانع بشوم که پَری هم با او هم صدا شد!

کل دورهمی زهرم شده بود. وسط همان سکوت ناگهان از پله های دراز و تمام نشدنی

پایین آمدی حتم داشتم سراغ گرفتن این دو تا به گوشت رسیده بود. با دیدن من

خودت را به ندیدن زدی. بیخودی توی سالن چرخیدی و پرسیدی خانم زارع اینجا نیست!

بعد هم رفتی…

رفتنت را ندیدم. در واقعیت که این رفتن سهم چشم هایم نشد. کاش می شد

در خواب می دیدم… آنوقت شاید دلم رضای نبودنت را می داد.

+ به خواب هایم سرایت نکن!

“هوالمحبوب”

جای قدم های سرخ تازه از اسمان محو شده بود که صدای گلدسته های مسجد سکوت

شبِ عید ما را شکست. مثل زمزمه های روضه بود!

یکدفعه کل حواسم پرت شد به سمت اعتکاف، به سمت معتکف هایی که همیشه نجوای

مناجاتشون رنگِ دلتنگی را به دیوارهای قلبم می پاشید. آخر طاقت نیاوردم. با عجله

وارد اتاق شدم. از آویز، پالتوی سبز و روسری مشکی را برداشتم و حین پوشیدن سریع

به سمت در تراس رفتم. کفش های ابی رنگِ لی را پا کردم. کنار نرده ها، همان نرده هایی

که روز و شب درخت الوچه را آغوش گرفته ند… ایستادم  و با شنیدنِ واضحِ صدا ستون

سمت چپم تکیه گاه شانه ی چپم شد! داشت می گفت که ” تو شاهد باش که من شهادت

می دهم…

درست جایی که من می شکنم. درست همان قطعه ای که سد چشم هایم را می ترکاند.

نفهمیدم چه شد. اشک بود و اشک… اینجا که می رسی انگار درست مخاطب او است.

انگار درست مقابلت ایستاده و تو، دست به دامانش شده ای تا کاری کند. برای خودت.

برای اعتقادت. برای قدم هایی که هربار می لغزند و با صورت زمین می خوریُ بعد به امید

رحمت کمر راست می کنی و دوباره، روز از نو روزی از نو…

هوا سرد بود و دستایم درون جیب. نسیم سوزدار شاخ ُ برگِ درخت را به رقص در آورده

بود. صدای برگ ها، صدای دعای دوست داشتنی آل یاسین، گوش هایم را نوازش میداد

و دلم را ریش.

همیشه دنیا دنیای وارونه است. وسط اشک و نگاه های مبهمم به خیابان و کوچه های

مسکوت لبخند زدم، “عید است مثلا"ای نثار خودم کردم و قدم های سستم را به سمت

در ورودی کشیدم.

بعد دوباره پر شدم از “دوری” از” نداشتن”

“هوالمحبوب”

یک خط چشمه کیلومتری کشیدی، یک مَن ریمل هم پاشیدی به مژه هات بعد یجوری

از چشات عکس گرفتی که “رد اشکت” بیفته،منتشر کنی و قاعدتا ما باید دلمون بسوزه

که ای وای فلانی گریه کرده! اما حقیقتش اینه که ما دلمون برا اون پولی میسوزه که

خرج ریمل و خط چشم کردی تا اینطور با اداهات به باد فنا بره … :/

+ بعد اینا دست من بودن با چند مشت ازشون به قاعده ی چی پذیرایی می کردم!

“هوالمحجوب”

خیلی وقت ها هم احساس می کنم این چاهیه که خودم با دستای خودم کندم و با سر

شیرجه زدم توش! بعد هی به خدا میگم دستمو بگیر منُ بکش بیرون…

منطقی به قضیه نگاه می کنم به این نتیجه می رسم که چه معنی داره تاوان کاری که خودت

مسببی را ندی و از خدا کمک بخوای!؟ اصلا روت میشه؟!

بعد دلی که به قضیه نگاه می کنم می بینم من جز خدا کیو دارم که ازش کمک بخوام؟!

اصلا کی جز اون می تونه کمکم کنه؟!

+ از آدم شدن خودم ناامیدم. خیلی ناامید…

“هوالمحبوب”

نمیدونم قصه چیه که یهو انقدر نسبت به همه چیز سرد میشی. جوری که حتی هیچ

ابایی نداری از اینکه کاری بهت محول شده را دیرتر انجام بدی و یا اصلا خیلی راحت

بی مسئولیت بازی در بیاری!

بنده ی خدا یک ماه پیش بهم سپرده بود کاری را انجام بدم و من هی امروز و فردا کردم

و حالا! بعد از سی روز این پا اون پا کردن اومدم دیدم خودش انجام داده!

مردم از خجالت و شرمندگی…

الان فقط دلم می خواد زمین دهن باز کنه برم توش!

سردرد گرفتم از ناراحتی.

“هوالمحبوب”

تو آشپزخونه مشغول ریختن چایی بودم که صداشون رو می شنیدم.

خواهر می گفت احساس می کنه یک چشم ش نسبت به چشم دیگه کوچک تر شده!

مادرم در جوابش حرفی زد و من دیگه حواسم به جواب مادر نشد. وسط پیدا کردن

قندان یهو خواهرم بلند گفت: ماری! بیا ببین فریدا چی میگه! - هر وقت بخوایم شوخی

کنیم مامانُ به اسم کوچک صدا می کنیم-

پرسیدم چی شده؟! داشت از خنده ریسه می رفت می گفت مامان میگه ما همه مون

یک چشممون کوچک تر از اونیکیه! :/

دوتایی داشتیم از تعجب به هم نگاه می کردیم و می خندیدیم. مادر هم اونور نشسته

بودن رو مبل و ریز ریز می خندیدن!

یاد یکی از آشناها افتادم. پرونده جد و آباد این بزرگوار دست ما مکشوفه بعد هربار

می آمد از تمام نوه ها و بچه هاش جوری تعریف می کرد که اگه شناخته شده نبودن

حتما تو فکرمون چند جفت حوری باکمالات ترسیم می شد. خلاصه اینکه یکبار این بنده

خدا نشسته بود کنار مام بزرگه و داشت از جمالات و کمالات نوه هاش صحبت می کرد

من هم داشتم اسباب پذیرایی را آماده می کردم و در حین کار کردن صداشون را میشنیدم

تا اینکه چای را آماده کردم  و بردم چند دقیقه بعد صدای مام بزرگه به گوشم رسید که داشت

با حالت تاسف می گفت: چایی های ماری همیشه سرده! :/ بعد هم صدام کردن و امر کردن

چایی را عوض کن!

قیافه ی من را تصور کنید که در بُهت نمی دونستم به تعریف های اون بنده خدا بخندم یا

برای تعریف و تمجید مام بزرگه از خودم گریه کنم.

+ اینارو نوشتم که بگم ما در همچین شرایطی رشد کردیم. یعنی عیبی هم نداشته باشیم

خود بزرگترهامون می ذارن، اصلا نیازی به عیب یابی در ما نیست یِ توک پا تشریف بیارید

منزل پرونده ی عیوب ما رو براتون باز می کنن

++ نه اینوری باشید نه اونوری! همیشه نکات مثبت بچه هاتون رو بدون اغراق بگید و

نقاط ضعف را هم صرفا برای تصحیح اعلام کنید. اینطوری بچه هاتون رشد می کنن.

+++ آقا چایی های من سرد نیست! این بزرگوارا گرم صحبت میشن چایی میمونه سرد

میشه بعد میگن چایی از اول سرد بود :/ گرفتاریم اصلا!

“هوالمحجوب”

یک دختری بود، دوره کلاس های زبانم باهاش همکلاس می شدم. دختر بامزه و

خنگ وضعی بود. خنگ نه از اونا که خُل و چل باشن. نه! صرفا ساده بود و خیلی

گیج می زد یا بهتره بگم سر به هوا بود. تو اکثر تایم های کنفرانس از عشقش به

شاهرخ خان حرف می زد. با چنان وجد و شوقی در موردش صحبت می کرد که هیچوقت

نمی تونستیم - من و لورا- خنده ها و چشم های گرد شدمون رو مخفی کنیم. البته

خودش هم موقع افاضه ی محبت هاش می خندید و به استاد تعریف می کرد. حتی

وقتی قرار می شد یک نامه به عزیزی بنویسیم، عزیز اون شاهرخ خان بود :) همینقدر

رو به فنا…

امروز به طور اتفاقی پیج ش را پیدا کردم. با هزار ریز و بم کردنِ عکس پروفایلش که

آیا این همون فهیمه س یا نه فالو رو فشار دادم. و خب با اکسپت کردنش فهمیدم که

بله! این همون فهیمه س…

بس که بچه ها تو طی این چند سال پوست انداختن و تغییر کردن واقعا شناختشون

سخت شده! یکی جراحی بینی کرده، یکی ژل لب. یکی پروتز یکی میکرو.. همه هم که

بلااستثنا می تونن با مژه های بلندشون پر بزنن برن :/

با دیدن این تغییرات فقط به این فکر می کنم چرا ما هیچ حرکتی نزدیم. یا اصلا ما

هم همسن اینا هستیم پس چرا همچینیم :/

خلاصه اینکه در یک گوی مبهم سوال ها قرار میگیرم و با تغییرات اینها کلی تلاش

می کنم تا باور کنم این همونه… همون.