“هوالمحبوب”

این خیلی خوبه که آدم جایگاه خودش را بشناسه و بدونه در مورد چه مسائلی می تونه

اظهار نظر کنه و یا اصلا در مورد چه افرادی - علی الخصوص افرادی که مرتبط با شخص

مقابل هستن- چطور صحبت کنه.

برای مثال اگه من به برادرم حرفی زدم که توهین آمیز باشه و دوستم هم همون حرف را

بعدها بهش بزنه من قطعا واکنش نشون میدم. حتی اگه همون حرف را سابقا زده باشم

ولی مسئله اینه که تو در جایگاه دوست من هستی و من در جایگاه خواهر اون فرد.

طبیعیه که ارتباط من قوی تر و محکم تر از توعه. صد البته جایگاه من هم عمیق تره. شاید

حرف من برای اون توهین به نظر نیاد و یا حتی اگه بیاد ساعتی بعد فراموش کنه. ولی

حرف درشت دوست من را هرگز فراموش نمی کنه که هیچ شاید حتی واکنش هم نشون

بده.

این صرفا یه مثال بود. فقط خواستم بگم این شعور هر آدمی را می رسونه که بدون شناخت

و بدون ارتباط حق این را نداریم در مورد یک فرد بد صحبت کنیم.

این خط قرمز منه :)

برام هم اصلا مهم نیست که اون فرد اشنای من باشه یا نه.

متاسفانه یه چهارچوب های شخصیتی دارم که هرکس ازش رد میشه می رنجم و ترجیح

میدم فاصله بگیرم از اون آدم. اخلاقیات هیچ وقت تغییر نمی کنن و تحدی از هر کدوم از

اونا این برداشت به آدم میده که اون فرد تو چهارچوب های دیگه هم احتمال لغزش داره و

این برای من آزاردهنده ست.