“هوالمحجوب”

نشسته ایم روی صندلی، فنجان قهوه را قُلپ قُلپ با متانتِ تمام می نوشیم و هر چند

قلپی که از گلو پایین می دهیم تکه ای از کیک جدا کرده و در دهان می ذاریم.

منتظریم که منشی، پرونده ی بیمارمان را تکمیل و آماده پذیرش کند!

بله… ما در کافه ی بیمارستان با همان عزت و احترامی که با ورود پذیرایمان شدند به سمت

اینجا راهنمایی و بدونِ هیچ بدو بدویی نشسته ایم تا وقتِ گرانبهایمان یا به قول کارکنان

بیمارستان ” تنِ عزیزمان خسته نشود” .

خوب است بدانید که همه ی این مجموعه شیک که انقدر نگران خستگی پا و وقت عزیز

ما هستند! متعلق به همان اقایی ست که یک روز، به مردی که هزینه فیزیوتراپی درد پایش

را نداشت توصیه کرد؛ “خودت بمال!”