“هوالمحبوب”

دست در جیب ش کرد و هر چه داشت بیرون آورد. تنها یک اسکناس ده هزار

تومانی و یک اسکناس هزار تومانی! نااميد سرش را پایین انداخت و گفت:

- اینبار قسمت نیست.

راه برگشت به خانه را گرفت. در راه چشم ش به صندوق صدقات خورد فکری

به سرش زد.همان چند تومان ته مانده جیبش را هم درون صندوق انداخت.

به شب نکشیده مبلغ سفر جور شد. پول ش را که شمرد درست همان مبلغی

بود که نیاز داشت. صد و ده هزار تومان!!!

ده برابر همان ته مانده جیبش…

این داستانی که گفتم معجزه نبود، تنها و تنها تکیه کردن به وعده ی خدا بود.

با دیدنِ صندوق صدقات یادش افتاد خدا فلان وعده را داده. با خدا معامله

کرد و هر چه داشت داد…

پ.ن: از مال خودش داد، ده برابر گرفت. بخشیدن مال به نیازمند نه تنها کم

نمی کنه بلکه بیشتر هم می کنه. این وعده خداست :)

پ.ن2: این متنی که نوشتم حقیقت داره اینکه برای چه کسی اتفاق افتاده

بماند.