“هوالمحبوب”

دلگیر میشوم وقتی یکی راحت بهم میگوید اگر درس خواندن آزارت میدهد رهایش کن !

خیلی راحت این رهایش کن را به دهان می آورند .

انگار نه انگار این همه سال این مسیر را رفته ام زحمت کشیده ام ، درس خوانده ام

از خوشی ها زده ام از جمع های دوستانه .

مدتهاست که در شهر درست و حسابی قدم نزده ام همش در حال بدو بدو .

گاهی که بعد از مدتها وارد خیابان میشوم تمام شهر و آدم هایش برایم غریب

می آیند .

شاید از چند ماه یک روز بتوانم برای خودم و دلم وقت بگذارم.

انصاف داشته باشید ! تیشه به قلب من نزنید .

من نه راه پیش دارم نه راه پس خودم میدانم !!!!

نمی خواهم شما تذکر بدهید چه زجری میکشم این روزها .

فقط بجای گفتن رها کن بگویید : تمام می شود صبر داشته باش

میگذرد . تحمل کن ، همین ! بنظرم کار سختی نمی اید !

همین چند وقت پیش که همسر خواهر با حالتی خاص که چقدر درس میخوانی

چرا تمام نمی شود گفت :

آخر این درس خواندنت چه می شود .

آنقدر که اعصاب و روانم بهم ریخته بود در جوابش گفتم :

خر را دیده ای در باتلاق گیر کند نمی تواند در بیاید و هرچه تقلا میکند داخلش بیشتر

فرو میرود

گفت : خب

گفتم مصداق من است !

بینوا از جواب من کُپ کرد شاید 

خودش از سوالی که پرسید خجالت کشید ولی بعد جوابم ساکت شد !

کم که میاورم زبانم هم تلخ می شود خیلی تلخ .