“هوالمحبوب”

اشتباه تو این است که مرا از نوشته هایم قضاوت میکنی !!!

من یک آدم ساده ام مثل تمامِ آدم های جهان . . .

پ.ن: مخاطبم خودش میفهمد چه می گویم .

“هوالمحبوب”

سال 2005 فیلمی ساخته شد به نام کینگ کنگ ، خب ! من عاشق این ژانرهام و کلا از

چیزهای هیجانی لذت میبرم .

وقتی برای اولین بار فیلم کینگ کنگ را دیدم کلی لذت بردم و عاشق قسمتی بودم که با

 آن انسان های به اصطلاح آدم خوار مواجه شدن و . . .

وقتی فیلم کنگ 2017به دستم رسید با ذوق تمام نگاهش کردم . باز هم مثل قبل خیلی

زیبا درست شده بود ولی به اندازه آن فیلم اول جذابیت نداشت .

البته شاید برای من . . .

امروز از ظهر تا غروب تمام وقتم را پای فیلم دیدن گذاشتم ، برای رلکسیشن چیز بدی

نیست !

“هوالمحبوب”

همین شبِ قبل بدونِ هیچ فکری رو به خانم برادرم کردم و پرسیدم : رنگِ ابرو دارید ؟

گفت : بله!

بلند شدم و رنگی به ابروانم پاشیدم . مادرم از آن طرف گفت : حیف ابروهای مشکی ات نیست ؟!

لبخند زدم . دلم کمی تغییر میخواست . . . از این ابروهای پهن نسبتا کشیده خسته شده بودم .

آنشب ابروهایم خیلی رنگش مشخص نشد ، خواهر خندید و

گفت تو مثلا الان چه فرقی کرده ای !؟ گفتم : چرا کمی قهوه ای تیره شده است !

وقتی امروز مقابل اینه ایستادم تا موهایم را شانه کنم مردمک چشمانم عجیب به چشم می آمدند

خیره شدم به چشمانم . رنگ ابروها با رنگِ چشم یکی شده بود و چشمانم شفاف تر به نظر

می آمدند .

لبخندی از رضایت زدم . حالا از مقابل هر آینه ای میگذرم می ایستم و به چشمان قهوه ای ام زُل

میزنم . . .

از این ترکیبِ ناخواسته لذت میبرم . . .

خودشیفتگی هم عالمی دارد.

“هوالقادر”

همین چند روزِ پیش بود عکسِ دختری که- تقریبا هم سن و سالم  بود- با لبخند داشت

سفره افطار در کنار قدس میچید را تایید کردم .

فقط چند روز از کامنت “تقبل الله” ای که زیر تصویر زیبای آن دختر فلسطینی گذاشته

بودم نگذشته بود که خبر راندنِ روزه داران از مسجد قدس به گوشم رسید .

تصویری که چند خانم گوشه ای خارج از مسجد ایستاده بودند ناراحت بودند و عصبانی

با دیدن آن خبر با خودم گفتم نکند همان دختری که با عشق سفره افطار برای روزه

داران میچید هم در آن لحظات آنجا باشد و دِلَش . . .

از دستِ من کاری بر نمی آید برایت جز اینکه در روز قدس مظلومیتت را مثل  سالهای

گذشته فریاد بزنم . . .

“هوالمحبوب”

پیامِ فرستاده را باز کردم ، تصویرِ یک دسته موی بلندِ قیچی شده مقابلم باز شد .

نوشته بود برای دختری که در غربت همدم اش موهایش بود که دیگر آنها را هم

ندارد متنی بنویس . . .

سریع نوشتم :چرا زدی؟!

جواب داد : زورم فقط به موهایم می رسید .

گفتم : چقدر متنفرم از اینکه میگویند خانم ها وقتی غصه دارند سرِ موهایشان

خالی می کنند ،خوب کردی کوتاه کردی موهایت اسیب دیده بود . ان شاء الله موهای

جدید با لطافت بیشتر .

با تاخیر جواب داد : واقعا همین است ، من تنها سرگرمی ام موهایم بود

عاشقش بودم.

گفتم : پس چرا من اینطور نیستم . اشکال ندارد دوباره رشد می کنند .

جواب داد : تو ذوق هایت را کشته ای . . .هرکس چیزی را از دست می دهد .

دوباره گفتم : حداقل قصد کوتاه کردنش را داشتی میدادی دستِ کسی که کاربلد

باشد ! شبیه دُم کنده ای انداخته ای آنجا .

جواب داد : شبیهِ فلان چیز شده ام . ول کن . . .

چند جمله دیگر گفتم ، جواب ها فقط ول کن بود .

تازه می فهمم وقتی دوستانم میگویند که دل سنگم به خاطر چه بود .

دوست در آن لحظات دلش گرفته بود و من به جای اینکه جویایش باشم . فقط کارش

را محکوم کردم . . . 

دستِ خودم نیست کارهای احساسی را نمی پسندم .

چه کنم ؟!

کمی کلافه ام و متاسفانه حوصله هیچکس را ندارم ، حتی خودم .

“هوالشافی”

سکوت

دلهره

ترس

ناکامی

ضد و نقیض

بدونِ سرانجام

مسیرِ ناشناس

تلخ کامی

شکست

” کلیدواژه های امروزم . . .

“هوالمحجوب”

تو باشیُ ، تنهایی باشدُ لَمِ روی کاناپه ، و کتابی باشد که تو را غرق لذت کند .

من و این همه خوشبختی ؟! محال نیست :)))

پ.ن: قرار بود این پست آنلاین باشد ! ولی نمی دانم چه شد حذف شد !

تکه ای از زندگی ام . . .