“هوالمحبوب”

در این خاندان آورده اند که ؛ عیدی ها با گذشتِ چندین ماه از شروع سال

باز هم به دستِ صاحب آن خواهد رسید :)

پ.ن: تابلوی مشهود کارِ دستِ هنرمندِ عیدی بده است :) با یک سالنام

“هوالمحبوب" 

تو باشیُ تنهایی باشدُ لمِ روی کاناپه ؛ و کتابی که تو را غرق در  لذت میکند. . .

  من و این همه خوشبختی؟!  محال نیست :)))

پ.ن: پستهایم آنلاين شده اند (خنده) هم اکنون تکه ای از زندگی ام 

“هوالمحجوب”

راستش ، این برگشتن و خواندن انباری یک مورد ناراحت کننده و فاحشی را بمن

نشان داد که حتی خودم هم با دیدنش به خودم خندیدم ! یعنی از تعجب خندیدم!

آنهم غلط های املایی ام بود . . .

بله ! متاسفانه این یک مورد را نمی توانم بگذرم و از خودم متعجبم .

نمی خواهم بگویم املایم خیلی خوب است نه ! به هر حال پیش می آید که اشتباه

شود ولی غلط های املایی من در کلمات خیلی ساده و می شود گفت بدیهی رُخ

داده است .

و جالب اینجاست که هنگام دوباره خواندن متن برای درست کردن غلطهای جمله بندی

و ایضا غلطهای املایی اصلا متوجه آن اشتباهات فاحش نمی شدم .

حتی در تایپ هم همینطور حروف که جابجا می شدند و کلمه کاملا داغان می شد

متوجه این بهم ریختگی و اشتباه تایپ نمی شدم .

و متاسفانه هنوز هم همینطورم !!!!

اعتراف میکنم که آن اوایل وقتی کسی غلط املایی ام را میگرفت فوق العاده شرمگین

میشدم و از طرفی هم اندکی غرورم جریحه دار میشد .

وقتی دیدم این غرورم زیادی دارد قلقلکم می دهد تصحیح غلطهایم شیوه جدیدی

به خود گرفت !

آنهم اینکه مثلا بعد از تصحیح آن کلمه اینطور نوشته میشد :  استثنا ( تصحیح شد

با تشکر از خانم یا اقای فلانی )

با این روند نشان میدادم که این کلمه را غلط نوشته ام کسی از خوانندگان تصحیحش

کرده است . باشد تا این غرور پررو بازی در نیاورد .

خلاصه اینکه اگر غلط املایی من را دیدید با رعایت عطوفت و مهربانی گوشزد کنید

تا تصحیح کنم و اگر هم گوشزد نکردید از منِ بی سوادِ حقیر بگذرید که سوادم به همین

اندازه است و خودم هم متعجبم از این غلط هایی که یک کودک چند ساله هم می داند

چطور بنویسدش .

“هوالمحبوب”

شما را نمی دانم ، اما من هر ازچند گاهی با گذشتِ چندین ماه سری به انباری

وبلاگم میزنم تا ببینم سِیرِ نوشتنم به چه صورت بوده ، خارج از پیشرفت یا

پسرفت تنها چیزی که برایم جذابیتش را زیاد میکند این است که ببینم چه نوشته ام!

بعد از گذشتِ زمانِ طولانی و بازگشت من به وبلاگنویسی بروز رسانی وبلاگم

به صورت ناخودآگاه در روز چندین بار اتفاق می افتد مگر زمانی که در خانه حضور

نداشته باشم و یا ناخوش باشمُ چیزی به ذهنم خطور نکند - آگاه باشید اگر روزی

ننوشتم یا در خانه حضور ندارم ! یا ناخوشم ! یا اصلا حرفی برای زدن ندارم -

دقایقی پیش یکی از ماه های  انباری را بیرون ریختم گرد و غبارش را پاک کردم تا

شروع به خواندن کنم . اولین پست از آن ماه را که انتخاب کردم به دو کلمه نرسیده

سریع رهایش کردم .

دوباره چرخی زدم چند پست دیگر را انتخاب کردم آنها هم همینطور نخوانده رد کردم .

با خودم گفتم خدای من این ماهَم چقدر در غم و اندوه سپری شده است !

خداراشکر کردم که آن روزها گذشته و تقریبا در سکون به سر میبرم . البته این به

معنای این نیست که مشکلاتم رهایم کرده باشند نه ! در پستهای قبل توضیح دادم

که در این سال چه عهدهایی کرده ام  و همچنان بر آن پایبندم اگر خدا کمک کند .

با دیدنِ آن پستها و گذر زمان می شود گفت واقعا همه چیز گذراست !

بایدبه آن جمله معروف ” این نیز بگذرد ” ایمان آورد تا همه چیز به اسانی بگذرند و

بروند پیِ کارشان .

ترس از اینکه برای خودم دل بسوزانم اجازه نداد پستها را بخوانم . سریع درِ انباری

را بستم و مُهرُ مومش کردم و چقدر ناراحتم از اینکه خواننده های خاموش و روشن

مجبور به خواندن درد و دلهایی شده اند که قطعا حالِ آدم را بد میکند . واقعا بابت

این موضوع متاسف هستم و از همه روشنین و خاموشین عذرخواهی میکنم .

اما قول نمیدهم دوباره تکرار نشود :)

روزی که شروع کردم به نوشتن سعی میکردم احساسات ناراحت کننده ام  را خیلی در

اینجا بیان نکنم دوست نداشتم اینجا را مدفن آه و ناله هایم بکنم ولی خب متاسفانه

انگار نتوانسته ام و هر چه که داشته ام را بدون هیچ فیلتری در اینجا ثبت کرده ام .

قبلا گفته بودم کتاب موریانه را شروع کرده ام .

هنوز به نیمه نرسیده ام اما می توانم بگویم یک سوم کتاب را مطالعه کرده ام و اگر خدا

بخواهد حتما در روزهای اینده در موردش صحبت خواهم کرد و PDFکتاب را در قسمت

“کتابخانه ی من” که در نوارِ کناری وبلاگ است قرار می دهم تا شما هم مستفیض شوید :)

“هوالمحبوب”

دوست ندارم برم مهمانی. . .  خدایا چراااااا

پ.ن: خواب سوریه را میدیدم، خواب خون، خواب مرگ. . . خدایا هیچ جایی

جنگ نباشه. آمین

“هوالمحبوب”

بعضی از وبلاگنویسان عزیز برای راحتی خواننده هایشان کانال و یا در اینستا پیجی

می سازند .

من با این قضیه کاملا مخالف هستم .

چون با به وجود آمدن این دو وبلاگ به صورت ناخودآگاه کاملا از چرخه اصلی خودش

خارج می شود .

کم کم دیگر نویسنده وبلاگ را ترک میکند و وبلاگی که روزی چهارچوبِ خانه مانندی بود

تبدیل به ویرانه می شود . چیزی که تا به اکنون خیلی دیده ام .

از همه مهم تر دیگر وبلاگنویسی هم کم رنگُ کم رنگ تر می شود . نه نویسنده ای خواهد

بود و نه دیگر وبلاگی برای نوشتن .

خب اگر شما دلتان می خواست در کانال همراه دیگران باشید دیگر وبلاگ نویسیتان

چه بود ؟!

یک موضوعِ عجیبی که در ذهنم مانده این است که بعضی از دوستان وبلاگنویس

در کنار وبلاگشان هر دو یعنی هم کانال و هم اینستاگرام را دارند یعنی این سه همه باهم

در محورِ یک راستا یعنی همان نام وبلاگ فعالیت می کنند .

من مانده ام این دوستان مگر چقدر وقت دارند !!!! چقدر فعال هستند !!!!

من در این مواقع می گویم سنگِ بزرگ علامتِ نزدن است . . .

یکی را به نحو احسنت انجام بده بعد چند هندوانه دیگر دستت بگیر . . .

“هوالمحجوب”

با آمدنشان به خانه پرسیدم شما هم آمدید فلان جا مراسم؟!  گفتند بله ولی من را ندیدند.! 

آدرس که دادند دیدم چند بار از مقابلم رد شده اند. بعد هم گفت ما دقیقا زمانی

وارد شدیم که بلندگو خراب شده بود چند آقا آمده بودند داخل درست کنند.

با تعجب گفتم: مگر بلندگو هم خراب شد؟!  من اصلا متوجه خرابی آن نشدم.

در حین رفتن به سوی آشپزخانه مثل هميشه با بیخیالی دستی تکان داد و

گفت: تو ديگر خیلی شوتی!

از حرفش خندیدم،  ناراحت نشدم.

راست ميگفت بنده خدا، من وقتی جایی وارد میشوم با کسی کاری ندارم

کنجکاوی خاصی در رفت و آمدها ندارم حتی در مهمانی ها هم رفتارهای خاص

را شناسایی نمیکنم مگر زمانی که مستقیم با خودم باشد.

وگرنه اگر بگویند فلانی را دیدی چطور با فلانی حرف زد اصلا و ابدا متوجه آن

موضوع نمی شوم.

نميدانم خصلت خوبی هست یا نه!  اینکه با کسی کاری نداری کنجکاوی همراهت

نداری راه خودت را میروی .

با شنیدن شوت بودنم حالا با خودم فکر میکنم توجه به جزئیات و حواشی که

سودی برایم ندارند نتیجه اش چه خواهد بود؟!

اگر نتیجه خوب و مفیدی دارد بگویید تا من هم از این شوت بودن خارج شوم.