“هوالمحبوب”

بودن در کنارِ نوجوان ها مساویه با ایستادن و چشم دوختن به جاده ای بی انتها.

پر از سردرگمی و سوال اند ولی تلاشی هم برای پیدا کردن مسیر نمی کنند.

نشسته اند وسط جاده و هرکس که به چشمشان کول و باحال آمد میفتند دنبال همون.

هروقت که سر و حال باشند استدلال ها را می پذیرند و هروقت نباشند نعوذبالله خود

خدا هم اگر بیاید ور دلشان یکصدا می گویند: نه کی گفته؟!  :) -در انکار کردن یدی طویل

دارند بزرگواران-

تنها چیزی که این بین ناراحت کننده و ازاردهنده ست اینه که باید دقیقا وسط همین

سردرگمی ها و حجم نا آرامی های درونشون بیس و پایه اینده ی خودشون را بچینن.

+ بله! زندگی خیلی قشنگ و دهن صاف کنه :)

++ از بس ننوشتم نوشتن یادم رفته..

“هوالمحبوب”

مادر یکی از دوازدهمی ها بود. نگران! نگران از سرنوشت دخترش. از اینکه تب و تاب اعتراضاتِ

این نسل مطالبه گر کاری کرده که دختر درس خوانش دیگر زور و تلاش خواندن ندارد، تمام 

انرژی َش را گذاشته پای اخبار و اتفاقات این روزها.

همین اتفاقاتی که وقتی شبکات ماهواره ای را باز می کنی چنان با حرارت مخابره ش می کنند

و از تغییر رژیم می گویند که خیال می کنی؛ خدای من! حکومت تغییر کرده و من بی خبرم. بعد

که می آیی بیرون خانه، می بینی همه چیز مثل سابق است.. آب از آب تکان نخورده.

مثل تمام بازی های سیاسیِ بی سروته ای که kesafat از سر و رویش می بارد این قصه هم

پرونده ش بسته می شود و یک عده عزیزدل، پاره تن، به خاک سپرده می شن، تعدادی هم

مثل همین دختر باهوش و درس خوانِ ما می پیچند به بازی و غافل می شوند از آینده

و پیشرفت شان. می سوزند و کور می شوند سرمایه هایی که باید باشند و ازشان استفاده کرد.

+ آه از مملکتی که هر چند سال با بهانه و بی بهانه اینطور متزلزل و خون بی گناه و باگناه

روی خاک ش ریخته می شود.

“هوالشافی”

همچون عزیز از دست داده ها، گوشه ای از اتاق، روی مبل زانوی غم بغل کرده و زار زدم.

و همچنان توانِ گریه تا صبح در من…

+ رفت آن سوار کولی، با خود تو را نبرده/ میرفت و گرد راهش از دود آه تیره
    نیلوفرانه در باد، پیچیده تاب خورده/  سودای همرهی را گیسو به باد دادی
 رفت آن سوار و با خود یک تار مو نبرده..

“هوالمحبوب”

عزیزِ همیشگیِ روزهای نافرجام و خوش!

تسکین دهنده ی رنج های به ظاهر ناتمام.

ازت ممنونم.

+ الحمدلله علی کل حال.

“هوالمحجوب”

می دونی یه چیزایی حتی شوخی ش هم زشته!

+ خلاصه که موقع نمک ریختن و سربه سر گذاشتن حواستون باشه دارید چه خط قرمزهایی رو

رد می کنید.

“هوالشافی”

گفت دارم میمیرم ولی نمی میرم!

با عزرائیل دست به گریبانم، نه اون زورش به من می رسه و نه من زورم به اون..

+ من هیچوقت راضی به مرگ کسی نبودم، نیستم. حتی جمله ی خوب شد رفت راحت شد

را هم دوست نداشتم و ندارم. ولی کنار تخت.. آنجا که شاهد رنج عزیزم بودم؛ لحظه ای که

با نگرانی دست گذاشته بودم پشتش و نوازشش می کردم و سختیِ بالا و پایین شدن نفس ها

را با انگشتانم لمس می کردم لحظه ای گفتم خدایا راضی َم، ببر. طاقت زجر کشیدن ش را ندارم.

هرچند که خدا منتظر رضایت من نخواهد بود…

هوالمحبوب

عزیزدلم! میان من و تو هزار هزار فرسنگ فاصله افتاده. نه اینکه تو فاصله گرفته باشی، نه!

این منم که خیره سرانه پایم را روی پدال گاز گذاشتم و دور شدم دور و دورتر..

هیچکس نبود که بیخ گوشم زمزمه ی “خبری نیست برگرد” بگیرد.

امروز برایت نوشتم. تو مخاطب نوشته م شدی. رنج م را کلمه کردم. می دانم که خواننده ش

هستی. می دانم که شاهدی و ناظر. می دانم…

تو تنها امید این روزهایم هستی. تنها کسی که می توانم به مرام و معرفت ش تکیه بزنم

و ترسی از دست رد به سینه زدن نداشته باشم.

همه چیز را برایت شرح دادم و حالا در آرام ش تمام نشسته م به انتظار گرمای دستانت.