“هوالمحبوب”

هرچند ثانیه بلند داد می زد که نرو اونور زنبور نیشت میزنه..

و من فکر می کردم چرا باید یک تذکر چندین بار تکرار بشه وقتی که گوشی برای شنواش

نیست!؟

داشتم می کردم خب بره! نیش بخوره… این همه سال توی بچگی و بزرگی نیش زنبور

خوردیم، مردیم؟!

نهایت نهایت ش یک درد چند دقیقه ای دارد و پسوندش هم چند دقیقه گریه و ونگ

زدن!

بعدترش فهمیدم نه! شاید مادرش ترس از نیش خوردن داشته باشد ولی بیشترین ترس

او از همین ونگ زدن س چون تنها کسی که باید همه ی این گریه ها را تحمل کنه خودشه.

متوجه عرضم شدید!؟

+ دیدن کی بود مانند چشیدن؟! خیلی وقت ها این درکه که آدم را از آسیب نجات

میده و تذکر صرف..

“هوالمحبوب”

ببین عزیزدلم!

پشت معصوم که بَری از هر خطاست، حرف زدن! تو که جای خود داری…

+ عاقل باش

++ فقط چون خارج از درک و جنبه ی توعه همچین ریختی به هم! وگرنه خدا هم

میدونه که حرف مردم برات پشیزی ارزش نداره.

+++ اولین باره با این چالش روبرو شدم و اولین باره که دارم می فهمم چقدر ما

آدم ها می تونیم عجیب و بد باشیم.

“هوالمحجوب”

دیگه هوا لباس پاییز به تن ش کرده، نم نم آسمون میگیره و خورشید میره پی مرخصی.

دل های ما هم می پوکه از نبودن دوست داشتنی هامون.

***

دیروز کلی غصه خوردم که امروز تو همین لحظه دردهای عصبی شکم شروع شده ..

واقعا چیز وحشتناکیه این دردها، خدا نصیب هیچ کس نکنه.

***

نمیدونم پرونده ی این قصه کی بسته میشه، فقط امید دارم با زخم بسته نشه.

***

خیلی عجیبه اما حالا دلم می خواد کلاس ها حضوری بود تا حداقل ترین استفاده را

از این هوای خنک پاییزی ببرم. دلم برای قدم زدن ها توی فضای سبز طویلِ مسیر

تنگ شده. برای حساسیت های پا نگذاشتن روی زمین های یخ زده.

حتی برای همه ی اونهایی که رفتار و اخلاقشون روی مخم بود.

***

آدمیزاد وقتی قدردان چیزی میشه که از دستش بده، من دلیل از دست دادن نبودم

یعنی دستِ من نبود. اما با این حال دلم برای همون دقیقه های پر بحث کنار هم بودن

برای همون لحظات انتظاری که با شوق می گذروندیم تا برسیم به اتمام کلاس و بریم

خونه همدیگه برا نهار. برای همه و همه ی دورهمی ها تنگ شده.

***

“هوالمحبوب”

لیوان چای را گذاشته بودم روی میز و جای اینکه روی مبل بشینم نشسته بودم کف

زمین و زار می زدم… زار می زدم و غرهامُ می ریختم سر خدا.

“هوالمحبوب”

همه ی ما محکوم به دل کندنیم…

“هوالمحبوب”

والا پاییز بقیه رو عاشق می کنه!

وگرنه تنظیمات منُ یه جوری مثل مرغا می کنه که تا هوا تاریک میشه خوابم میگیره تا ساعت ده

جون می کنم که بیدار بمونم بعدش دیگه ده و نیم بیهوش میشم!

از اونور هم پنج صبح طلوع نشده بیدار میشم..

چه وضعشه واقعا!

“هوالمحبوب”

آدما وقتی برات ارزش قائل می شن که اول از خودشون ، خودت برای خودت ارزش

قائل بشی.