“هوالمحبوب”

مام بزرگه امروز بستری شد بیمارستان. حالش خوب نیست. حال من هم…

+ …

“هوالعالم”

آقا تعلیم و تعلم چندتا بچه سرتق خیلی سخته! رسما همینجا اعلام می کنم که صاف شدم.

+ ولی دوستشون دارم :))) خیلی هم دوستشون دارم.

“هوالمحجوب”

گفت: توی این سه سال لحظات غمناکی رو برات ساختم.

با حرف ش من گریه نکردم، گریه م اومد. ناخودآگاه چند قطره اشک از چشمام روانه شد پایین.

نه از ناراحتی هایی که کشیدم، از اینکه می تونست خوب باشه و نبود.

از اینکه می دید رنجُ و کاری نکرد. از این بی معرفتی دلم به درد اومده و خوب نمیشه.

+ نَه که نخوام. نمی تونم که ببخشم. :)

“هوالمحبوب”

روی برگ های زرد چِنار قدم می زدم، آرام. انگار زمان برایم معنایی نداشت. کلاسُر به دست

گوشی را گذاشته بودم روی آخرین وِلُم. صدای نوجوان هایی را می شنیدم که داشتند همان

چند دقیقه توضیحات من را به خودم پس می دادند. همان درس های مزخرف همیشگی.

همان هایی که از بدو حضور در مدرسه نوشخوار کردیم و نتیجه ای برایمان نداشت.

ماسکم را کشیده بودم پایین. هوا را می بلعیدم. هر چند قدم یکبار می ایستادم و جواب

دخترها را می دادم.

یک ساعت کلاسی ما وسط خیابانِ شلوغ گذشت. بین برگ های زرد و نارنجی. میان آدم هایی

که با اخم می گذشتند و گاهی با تعجب به من نگاه می کردند.

یک ساعت تمام بدون زمان بودم. بدون فکر. بدون خیال. فقط قدم زدن و کنترل کلاسّ مجازی

دوازدهمی ها.

کاش احساس “دنیا به هیچ جایمان نیست و نبود” برگرده و بمونه.

“هوالمحبوب”

عزیزدِلم! سختی و رنج مرگ نمیاره، تحمل کن…

“هوالمحبوب”

از اون روزی که اومدم گفتم از این به بعد روتین می نویسم 17 روز گذشته و من واقعا

انقدر شلوغ بودم که حتی گذر زمان را حس نکردم :)

“هوالمحبوب”

دلم برای نوشتن تنگ شده. از این به بعد روتین می نویسم که هم قلم خشک نشه و هم

بمونه به یادگار ازم..