“هوالمحبوب”

آرام آمدی،بی صدا…  بدون قیل و قال…

حرف و حدیثی نبود. خنده بود، لبخند بود، شور بود. اندک ذوقی هم بیدار شده بود.

اما حالا که رفته ای همه چیز به صدا در آمد. احساس فریاد زد. عذاب وجدان اشک ریخت…

“بی صدا آمده بودی جانم، رفتنت اما پر از صدا بود!”