“هوالمحبوب”

سر مزارش که ایستادم وقیحانه زُل زدم به چهره اش که روی سنگ نقش بسته بود

نیشم تا بناگوش باز و بی اختیار گفتم :

چطوری سید ؟؟؟

یک دور روی سنگ چرخیدم به رنگ آمیزی سنگ دقت کردم !انگار که چک کرده باشم

که مزارش بی رنگ نشده باشد و کم و کسری نداشته باشد .

با چه جان کندنی آن روز در آن سرمای آخرِ زمستان رنگ های سرخ و سفید و سبز را

روی سنگ ها گذاشته بودم و

با آن قلمویی که هربار از لرزش دستانم به دستِ سرما راهش را کج میکرد و کارم را

بیشتر!

رنگ ها داشتند تمام میشدند به آن یکی ردیف ها نمیرسید با عجله چند تکه رنگ

برداشتم رفتم سر مزارش پارتی بازی کرده بودم برایش. . .بلاخره یکجا رفاقت

باید نشان میدادم . . .

و تند تند شروع کردم به رنگ زدن  ، تاریخ را که نگاه کردم گفتم :

خودمانیم سید خوب در رفته ای و آن آخر آخر ها عاقبت بخیر شده ای  .  .  .

یک رنگ میزدم و یک لرزش و در هر لرزش،

تینر را میانه میکشیدم تا بین من و کج شدن قلمو وساطت کند !

یک قلم میکشیدم و یک دقیقه حرافی میکردم انگار که با آدم زنده بحث کرده

باشم گاه میخندیدم و گاه اشک پر میشد در چشمانم  . . .چقدر آن روز باتو

مشورت کردم !!!

اصلا آن روز و سرمای مزار را فراموش نکنم بهتر است …