“هوالشافی”
مهمان که می شوی ،
میزبان که بدلت می نشیند
آن جشن و میهمانی میشود تمام دنیایت . . .
و می شویَد تمام غصه های دلت را ؛
چنان در شادی غرق می شوی که فراموش میکنی
این میهمانی اتمامی هم دارد . . .
و وقتی به آخر میرسی میگویی کاش تمام نمی شد
حالا من در همان موقعیتم ؛
میزبانی داشتم بهترین ِ بهترینِ عالم
و میهمانی بودم کوچکِ کوچکِ عالم
دقایق می دویدند و من از فرط لذت
و خوشی که در دلم بود فراموش کردم کجا و چه کاره هستم
دلم گرفته است به وسعت تمام مهمان هایی که میزبانش
بودی . . .
من تازه خودم را پیدا کرده ام!!!
کاش بعضی مهمانی ها وقت اضافه داشتن
می شود تمام نشوی ؟!
وقت اضافه می خواهم . . .
والسلام 29 رمضان 1437
