“هوالمحبوب”

درِ کمد را باز میکنم و با دقت به لباس ها خیره میشوم ، چشمم میخورد به

لباس طوسی رنگی که همین چند وقت پیش از کسی هدیه گرفته ام انروز

که گرفتم تن زدم و از مدلش خیلی خوشم نیامد .

از این لباس های گلِ گشادِ مدل رپی که یقه اش انقدر گشاد است که یه شانه ات

از لباس بیرون میماند و پشتِ لباس بلندتر از جلوی لباس است و آستین های گشاد و

کیمونویی دارد که در مُچ دست کیپ میشوند.

دوباره دست کشیدم روی لباس و لطافتش باعث شد بپوشمش بعد یادم آمد که

شلوار طوسی رنگ راحتی هم دارم که به اصطلاح لوله تفنگی است و با رنگ لباس می خواند.

وقتی پوشیدم و مقابل اینه ایستادم درست مثل عروسکِ ژولیده پولیده شدم .

موهای مدل عروسکی که چتریِ جلویش بیش از اندازه رشد کرده و کاملا ابروهایم را

پوشانده و از بغل موهای بلند آویزان شده اند و هرکدام به یک طرف روی شانه ام

پیچ خورده اند.

شانه ای که از گشادی یقه بیرون افتاده و لباسی که دارد در بدن زار میزند و شلواری که برعکس

لباس چسب است.

با این حال انقدر لباس راحت و خنک و لطیف است که از در آوردنش منصرف میشوم .

یادِ جوزِپِه می افتم .

اگر اینجا بود و من را با این ریخت میدید قطعا با آن نامی که رویم گذاشته بود صدایم

میکرد !

دلم برایش تنگ میشود . و ناخودآگاه لبخند روی لبم مینشیند .

آن روزها که دانشجو بود وقتی صبح ها از خواب بیدار میشدم و با موهای ژولیده ای که

اطراف شانه هایم جا خُشک میکردند از پله ها خواب الود پایین می آمدم .

خمیازه ای میکشیدم و دستم را مقابل دهانم میگرفتم ، همیشه با صدای جُوزِپِه به خودم

می آمدم که میگفت : سلام شیر ! بعد هم کوله اش را برمیداشت و میخندید و میگفت

خداحافظ شیر و میرفت دانشگاه .

همیشه موهایم را تشبیه به یالِ شیر میکرد! مخصوصا در زمان بیدارشدن و خمیازه کشیدنم

این شیر گفتنش را ترک نمیکرد .

میگفت شیر بیدار شد ، بعد هم ادای شیرهایی که غُرِش میکنند را در میاورد .

آن اوایل از این اسم گذاشتنش حرصم در می آمد و با حرص لبهایم را جمع میکردم و چشم هایم

را نازک میکردم و نگاهش میکردم .

اما بعدها لذت بخشترین شوخی دنیا شد برایم . انگار مهر برادری بود که اینطور فوران میکرد .

هروقت این حرف را میزد از تشبیه و اداهایش از خنده غش میکردم .

به نظرم بیچاره دختری که برادر بزرگتر ندارد و بیچاره پسری که خواهر کوچکتر ندارد !!!