“هوالمحبوب”

خیلی سال پیش وقتی من تنها 5 ساله یا 4 ساله بودم ، خانه امان هنوز به این شکل

قوطی کبریت نبود .

حیاطمان وسعتش بیشتر بود و برگهای درخت انگور سقفی شده بود برای حیاط . . .

آن موقع ها تا به چهارشنبه سوری میرسیدیم جوزِپه چوب های بلند و خوب برای سوزاندن

می آورد .

مقابل درب خروجی حیاط که کمی باریک تر از جاهای دیگر حیاط بود آتش روشن می کرد

و همه دختر ها و پسرهای محل می آمدند حیاط ما و از روی آتش می پریدند میگفتند -

و می خندیدند .

من کوچک بودم حق نزدیک شدن به آتش را نداشتم ولی خوب یادم است یکبار خواهر

مرا بغل کرد و از آتشی که هر لحظه بی فروغ تر می شد پرید . . .

هنوز که هنوز است با آنکه آن موقع ها کوچک بودم ولی صدای خنده های جمع که پر از

صمیمت و یکرنگی بود در گوشم پخش می شود .

اصلا آنموقع های چیز دیگری بود .