“هوالمحجوب”

باران که می بارید ، خودم را به پشت بام میرساندم

کفِ دستانم را رو به آسمان و قطراتی که با عجله می افتادند می گرفتم .

چشم هایم را میبستم . . .

در دلم آرام زمزمه میکردم :

یا غفورُ یا رحیم . . .

بعد لبخندی روی لبم می نشست انگار که وقت ارزو کردن باشد

دعاهایم را میگفتم ، آرزوهایم را میکردم .

بوسه ای برایش میفرستادم و تا آخرین قطره باران زیر همان اسمانِ دوست داشتنی ام

میماندم ، قدم میزدم صورتم را به آسمان میگرفتم از ته دل میخندیدم . نفس عمیق

میکشیدم  و به صدای آرامش بخشِ چک چک  باران گوش میدادم .

پ.ن: عوض شدم ، خیلی زیاد خیلی . . .