“هوالمحبوب”

اینجا چقدر سکوت بهش نمیاد. 

چند شبِ پیش سری به وبلاگ زدم و با دیدنِ مسکوت موندن ِش غم عجیبی روی دلم نشست.

کاش یکی باشه که هول َم بده به نوشتن، به چیزی که قوت غالب روحمه.

+ ابان ماهِ بدون پست.. :(

“هوالشافی”

همچون عزیز از دست داده ها، گوشه ای از اتاق، روی مبل زانوی غم بغل کرده و زار زدم.

و همچنان توانِ گریه تا صبح در من…

+ رفت آن سوار کولی، با خود تو را نبرده/ میرفت و گرد راهش از دود آه تیره
    نیلوفرانه در باد، پیچیده تاب خورده/  سودای همرهی را گیسو به باد دادی
 رفت آن سوار و با خود یک تار مو نبرده..

“هوالمحبوب”

خدا گِل مون رو از اعتقاد برداشته بود و ما خیال می کردیم می تونیم توازن ایجاد کنیم.

می تونیم تعادل رو برقرار کنیم. نشد. نتونستیم.

دور شدیم از اصل خودمون. دور شدیم و دلتنگ تر. دور شدیم و برای پیدا کردن گمشده مون

جایی رفتیم که نباید. و حالا این بارِ خرابکاری ها و گندهاست که داره کمرمون رو خرد می کنه.

وزن شرمگینی از آن ها قلبمون رو سنگین کرده و رومون نمیشه ندا بدیم که هستیم.

و وای، وای از آن لحظه هایی که میگن تو دلت پاکه و دعا کن. وای از اون لحظه که تمام دنیا

آوار میشه روی سرت…

+ خدایا میشه نگام کنی. میشه کاری کنی درست بشم؟ میشه همه چیز رو فراموش کنی؟

“هوالمحبوب”

من دلتنگم، شب و روزم رو فکر حرم پر کرده آقا.

“هوالمحبوب”

رفتم سر خاک عمه سلماء. باورش هنوز برام سخته،

و اگه خواهر و برادرم نبودن، به هق هق میفتادم. مثل کسی که تازه عزیز از دست داده.

+ …

“هوالمحبوب”

انقدر از گناه دور خودم پیله دَوانده َم که از ماه مبارک َش چیزی برداشت نشد که هیچ

شب های قدر هم سیلابی از اشک و روسیاهی برایش بردم.

+ اِرحَم حبیبی… دوری از تو اصلا خوشایند نیست.

“هوالمحبوب”

بعد از چندماه جواب ازمایش های شازده کوچیکه از آلمان رسید. تمام این سال هایی که وارد

زندگیمون شد، پاره ی تنمون شد، از مقابل چشم هام گذشت. همه ی اون برچسب ها و

قضاوت هایی که می کردیم ش و نگران چیزهایی بودیم که همه ش بیخود بود و بیجا.

غرهایی که می زد و ما همه ش رو می ذاشتیم پای تنبلی..

خدا مارو ببخشه. خدا مارو بخاطر همه ی ظلم هایی که حواسمون نیست و از سر خودخواهی

انجام میدیم ببخشه. داغونم. می دونم خدا بهتر از ما می تونه مراقبش باشه. بیشتر از ما

دلسوزشه. ولی با این حال تهی شدم، نگرانم براش. نگرانم و هیچ کاری نمیشه کرد…