“هوالشافي”

خدايا چرا وقتي من حالم بده، همه ياد من ميافتن؟؟؟؟؟!!!!!

دلم مي خواد براي خودم باشم الان…

پ.ن: صداي اذان گريه ام ميندازه…خسته ام خيلي زياد

“هوالمحجوب”

آن شبی که پیام داد : - ماریا برگشته ام به وطنم و دیگر نمی خواهم برگردم!-

تمامِ تنم را به رعشه انداخت! تصور نمی کردم در آن چند روز حرفهایی که

بین دوستان رد و بدل شده بود نتیجه ای مثل این داشته باشد.

شروع کردم به گفتنِ اینده! تمام جوانبِ خوب و بد را برایش ردیف کردم…

خواستم با منطق پیش برود. استدلال کند. بسنجد بعد راهش را انتخاب کند.

تا چند روز خبری نبود تا اینکه دیدم اش، برگشته بود.

نمیدانستم بخاطر حرف های من بود یا اینکه خودش تصمیم اش را عوض کرده

بود. فقط یادم هست در یک مراسمی که سخنران در مورد مشاورین خوب صحبت

می کرد با محبت و لبخند نگاهم کرد و گفت: درست مثل تو!

آنوقت فهمیدم تاثیرگذار من بودم… حالا او سر زندگی اش است. منتظرِ ورودِ

فرشته ی کوچکِ وجودش .

او را با تمام موقعیت مناسبش مجاب کردم بر سرِ زندگی اش بماند.

به تو چه بگویم؟!

چطور تو را آرام کنم وقتی تعصب و علاقه ام اجازه نمی دهد با منطق جلو بروم…

چطور بگویم سر زندگی بایستی که تضمین خوشبختی ات برای چند سال بعد خواهد

بود نه الان! چطور قانع ات کنم چندسال را با مشقت بسازی تا به آن امید و خوشبختی

که انتظارش داشتی  برسی…

من هم به اندازه تو ناراحتم برایت. به اندازه تو فکر می کنم و دلخورم.

دستانِ عقل و منطقم را احساساتم بسته است نمی توانم خوب راهکار بدهم نمی توانم

تو را مثل ان یکی مقایسه کنم و رُک بگویم تو هم بمان!

وقتی می بینم ماندنت چند صباحی زجر را بیشتر می کند دلم رضای این ماندن را

نمی دهد و از طرفی معتقدم تنها صبر است که آن زندگی را بارور می کند…

خدا برایت کاری کند، انگار دستان من خالی از لطفِ او شده اند…

پ.ن: برای زوج های جوان دعا کنیم :(

“هوالمحبوب”

چندیست چشمانم دوخته شده اند به تمامِ شبکه های مجازیِ گوشی همراه.

انتظار پیامی را می کشند. پیام از کسی که هيچوقت نبود…

“هوالمحجوب”

اصلا حواسم نیست چطور دارم میگذرونم! چه کار میکنم! چی رو به رومه!؟

انگار فقط دارم میرم، انقدر که فقط برسم و همه چیز تموم بشه! همین …

“هوالمحبوب”

اینکه در اولین باران پاییز، دلت بی دلیل بگیرد… ناراحت کننده که، زجر آور

است!

پ.ن: فکر می کردم نویسنده ی خوبی باشه فالو کردم رد داد، پررویی کردم

دوباره فالو کردم ولی باز هم رد داد، مختارِ ولی دلم خیلی می خواست بدونم

چه پستهایی اون تو هست. احساس می کنم یک چیز را ازم گرفتن!

پ.ن: پاکنویس

“هوالمحبوب”

نمی دانم ما آدم ها کی می خواهیم قبول کنیم که مومن بودن و مذهبی بودن فقط

به ریش گذاشتن و مو یه ور زدن، دکمه تا گردن کیپ کردن، انگشتر عقیق به دستِ

راست انداختن. چادر سر کردن، ابرو پوشاندن، انگشتر به دست کردن، پوشیه زدن و…

صد البته تقبل الله، خواهر برادر کردن، اجرکم عندالله به هم بستن نخواهد بود.

منظورم از این چند خط این نیست که مثلا شخص کلا رعایت نکند و حجاب نداشته

باشد، ظاهرش هم مورد قبول نباشد و بعد بگوییم فلانی مذهبی است! نه!!!

همه ی اینها هم جزئی از ظاهرِ یک مومن/مومنه هستند.

اما تا به حال شده اخلاق را هم جزو مذهب قاطی کنیم؟!

شبِ پیش در اینستاگرام آقای جوانی با همین ظاهری که توصیف کردم پستی گذاشته

بود. محتوای این پست فیلمی بود که با یک خانم پوشیه زده شوخی می کند و…

اینکه این فیلم شخصی را انتشار داده بود بحثی جدا دارد که بماند. ولی جالبی این

پست این بود: کامنتهایی که مخالفت خودشان را با ان پست اعلام کرده بودند به

دستِ آن آقا شدیدا سرکوب می شد. با الفاظی تند. 

الان بحث این نیست که بگویم آن فیلم به من ربطی ندارد و ادای این را در بیاورم که

حریم خودش است، دوست دارد پخش کندو… از این قبیل حرفهای مثلا روشن فکرانه.

قطعا من هم با آن فیلم کاملا مخالفم و برایم خیلی مضحکانه بود.

این پست و رفتار او با مخاطبین من را یادِ مذهبی نماها انداخت!

بله مذهبی نما! از نظر من خیلی ها فقط ادای مومن بودن را در می آورند. ظاهرشان را

درست می کنند و هر کاری که دلشان می خواهد انجام میدهند. تعریفِ درستی از دین

انگار برایشان نشده. همین که کسی باحجاب باشد و ریش داشته باشد می شود آدم

مذهبی. اما اخلاق چه؟!

رفتارِ اسلامی چه؟! این همه ما دم از مسلمانی می زنیم اما آیا واقعا رفتارمان آنی هست

که در دینمان گفته شده؟!

در مراسم تشییع شهید حججی خانمی مذهبی نما شروع کرد بر سرِ خانم های مانتویی

داد و بیداد کردن از این قبیل جملاتی که شهید به گردنت بزند این چه وضع آمدن است

و خیلی حرفهای زشتی که با شنیدنش خون آدم به جوش می آید. از نظر من آنها حجاب

داشتند درسته حجاب کامل یعنی چادر نبود. اما باوقار بودند.

این خانم یکبار پیشِ خودش نگفت همین دختر با همین ظاهر، آنقدر به شهید ارادت

داشته است که آمده و خیلی مسائل دیگر. خیلی چیزها بود که جایز نیست اینجا در

موردش حرف بزنم. اما گندی که مذهبی نماها بر مذهبی های اصیل زده اند بی اعتمادی

و بی آبرویی برای دین رقم زده است که جبرانش خیلی سخت است. خیلی زیاد!

هرچند با نرمی به آن خانم تذکر دادیم که این طرز امر به معروف و یا تذکر نیست. اما

واقعا دلی که در آن جمع با آن حرفها از یک نفر به ظاهر مذهبی شکست درست می شود؟!

اصلا آن دختر یادش می رود که یک روز یک زنِ مذهبی اینطور در بین جمع ابرویش را

برد؟!!!

کاش! کاش به جای اینکه فقط ظاهرمان اسلامی بود باطنمان هم اسلامی می شد…

“هوالشافی”

“از غمِ غربتِ تو قامتم خم شده است . . . رنگ به رخسار ندارم امشب!”