“هوالشافی”
منم…
از هر طرف
که بخوانی ام !
موضوع: "دلتنگ نامه"
“هوالشافی”
دیرنوشت :
غم است و منم
در میان ظلمتِ شب
چه همنشینی خوبی به پا شده است !
“هوالرحیم”
مرگ واژه ایست در کام بشریت تلخ . . .
بشری که حرص و طمعش هیچگاه اجازه نمی دهد
از لذایذ اطرافش دست بکشد .
مردن ، رفتن ، کوتاه شدن دستت از دوست داشتنی هایت
عادی است و حق.
ولی کاش ، ای کاااش
که مرگمان عادی نباشد وگرنه همه میمیرند . . .
“مَن عشق فعفّ فكتَم فمات فهو شَهيد”
والسلام 28شوال1437
” هوالمحبوب “
قصه از آنجا شروع شد که پایم به خاک خورد
خاکی که از آن زاده شده بودم ,
نسیم به پهنای خنکی ، صورتم را نوازش میکرد
و چشم هایم دوخته شده بود به انتهای خیال
خیالی که به اندازه تمام آب های کره خاکی نمناک بود!
انگشتانم در میان خاک بازی می کرد و بی اختیار نگاهم
به پاهای در خاک نشسته سُر داده شد . . .
لمس خاک نرم با پاهایم دلنشین به نظر می آمد
با خود می گفتم شاید من هم پیش از این مثل همین
جنس دلنشین بودم .
دوباره محو خیال شدم
خیالی به وسعت آنچه که نباید می بود به وسعت فریاد
یک نا امیدی
خورشیدِ رو به افول لبخند سرخ رنگش را به روی
آبی دریا پهن کرده بود ، مثل یک نقاشی
سری تکان می دهم و در دل می گویم هیچ نقاشی
جز خداوند نمی تواند غروب را به تصویر بکشد . . .
لبخند بر لبانم می نشیند و از افکار بیهوده ام خارج می شوم
دوباره بوی خدا در افکارم پیچید دوباره زندگی در خیالم جریان
گرفت حتی نامش در افکارم نباشد همه چیز حزن و اندوه می شود
می ایستم و با عجله گام های بلند بر میدارم انگار که در آن ساعت
شیطان همنشینم شده باشد اعوذ بالله ای میگویم
“مگر نه اینکه نا امیدی فرش قرمزی برای شیطان است . . .”
والسلام
(21شوال 1437)
“هوالشافی”
حق گیرنده خوبی نیستم !
ولی بدل گیر خوبی شده ام ؛
قلم را همه دارند ولی احساس را ،شاید نه!
همه می توانند بنویسند ولی حرف دل را ،شاید نه!
این انگشتان و این دو چشم همه درگیر یک سخنند
ولی گویششان متفاوت!هر کس به طریق خود.
اما در این بین هستند کسانی که خاص می نویسند
خاص حرف می زنند ،خاص می بینند ، خاص حس می کنند
و در آخر خاص روی یک لوح می نگارند تا بماند, شاید برای ابدیت!
تا بماند شاید نگاهی آن را بجوید و همان سخنان را در دلش بنشاند
شاید بماند ،مسیری را روشن کند و یا بیراهه ای را کور .
نوشتن که شق القمر نیست ؛ فقط دل می خواهد
همراه با یک وضو و در آغازش یک اعوذبالله
کسی چه می داند شاید میان همین رقص کلمات ناموزون
کسانی باشند که از همین رقص به اعلاء برسند . . .
کسی چه می داند شاید این هم موهبتی باشد از الهویت حق!
کسی چه می داند وقتی تهمتی به همین قلم پاک زده میشود درونش
چه جوهر ها که ریخته نمی شود!
وقتی توقعی نداری و در این میان لطفی میاید و درکنارش هزاران
سخن طعن چه ها بر دل می گذرد . . .
کاش نمی نوشتم . . .
کاش زبان به کام می گرفتم. . .
کاش دستی به روی برگ کاغذ نمی رقصید . . .
کاش . . .
(والسلام 13 شوال 1437)
“هوالمحبوب”
21سال گذشت
باقی اش را بخیر بگذران . . .
پ.ن:
تولدی دیگر آمد ورفت عده ای تبریک گفتند
و عده ای نه!
عده ای میدانستند و بودند و دیدند اما دریغ از تبریک
ملالی نیست توقعی نیست اما این نگفتن ها چیزهایی
درش نهفته است که باید دانست. . .و این قلب مرا میسوزاند
بعضی افراد را خط زده ام از زندگی ام حضورشان را
کمرنگ کرده ام نه اینکه دوستشان نداشته باشم چرا ؛
دارم ولی دیگر صبر گذشته را برای تحمل ندارم . . .
(تاخیر نوشت 95/4/24)
“هوالمحبوب”
روز عیدمان
روز ترکِ
دوست داشتن توست…!!
