“هوالمحبوب”

مسئله اینه که وقتی فکرمی کنی شاید فردایی نباشه، یک دفعه همه چیز به چشمت

قشنگ میشه و جذاب. حتی جزئی ترین هایی که هیچوقت اهمیتی براشون قائل

نبودی. تا جایی پیش میری که عاشق رنج ها و مشکلاتت میشی چرا که هربار با

وجودشون به تو یادآوری می کنن که حیات داری و زندگی همچنان در جریانه.

بعدتر وقتی به این مرحله رسیدی یادآوری اون سکونی که بالاخره در آغوشت

میگیره هم دلنواز میشه و مرهم.

این وقتها “بودن و نبودن” انگار برای آدم دو سر بُرد میشه.