“هوالقادر”

در آن انتهای مغز، پنجره ای کور به چشم می خورد.

دلم می خواهد تمام قوایم را جمع کنم و با همین پنجه هایم ، همه چیز

را کنار بزنم، خودم را برسانم به همان نقطه ی کور شده.

آن مانعی که سد راه تابش شده را باز کنم آنقدر باز که نور به عصب

چشمانم بپاشد و مجبور به بستنشان کند.

با تابش نور درون مغز، تمام افکارم را ببینم که همچون پروانه از آن

پنجره ی باز شده پر می زنند بیرون.

و بعد من با آرامش و لبخند کنار همان پنجره بنشینم و پرواز دل انگيزشان را

تماشا کنم از ان حس رهايی نهایت لذت را ببرم.