“هوالمحجوب”

با خنده در حالی که سبدی پر از میوه بدست داشت

به طرف میزمی آمد و باصدایی پر از هیجان تعریف می کرد که:

چند روز پیش خانه فلان دوستم بودم که برادر بزرگترش لطف کرد و برایمان

میوه آورد فلان برادرش را میگویم همانی که فلان دانشگاه فارغ التحصیل شده 

تازه قبل اوردن میوه داشت پروژه ای سر و سامان میداد  آمدیم میوه را بخوریم که دیدیم

روی یک خیار گل مانده  !!! فکرش را بکن میوه را خوب نشسته بود !

قهقهه زد و سبد میوه را مقابلم گذاشت .

لبخندی برایش زدم و گفتم :

همین که برایتان میوه آورده خودش لطف بزرگیست ، پسر را چه به این کارها حالا آنهم

تمیز شستن ! دستش درد نکنه .

خندید و گفت : حالا فکرش را بکن مهندس جامعه و میوه ی خوب نشسته  !!!

در حین گفتن اینکه :

چقدر بد . . . .  خیاری از سبد برداشتم که بگذارم روی بشقابم که . . .

هر دو روی خیار شسته شده ای که رویش گِل مانده بود خیره شدیم!!!

لبخند روی صورتمان ماسید سکوت جای صدای خنده های چند دقیقه قبلمان را گرفت !!!