“هوالمحبوب”

 

 

هر روز برایم از عکس های گربه ملوسش میفرستاد ، الحق والانصاف که فوق العاده

دوست داشتنی بود . اما تصور اینکه گربه ای در خانه روی فرش روی مبل حتی روی

پتویی که برای خوابت است روی تختت قدم میزند و پرسه میزند . تمام جسم و تنم

را ریش ریش میکرد .

وقتی بعد از مدتها خانه اش رفتم و جای خالی گربه را دیدم ، پرسیدم پس اِمی کجاست

بغض کرد و گفت : فروختمش !

انگار که مثلا عزیزش مرده باشد چنان گوله اشکی در چشمانش جمع شده بود که . . .

من حیوانات خانگی جز جوجه و قمری و گنجشک نداشتم ! البته ماهی قرمز

هم در ایام تعطیلات همراهی ام میکرد.

یادم هست  صبحی  مادر با ذوق مرا بیدار کرد و جوجه قمری به دستم داد

طفلک هنگام یادگیری پرواز در حیاط پشتی افتاده بود .

بگذریم که شیفتی از او نگهداری میکردیم صبحها که من مدرسه بودم جوزِپِه مراقبش

بود و ظهرها و عصرها که او نبود من . روبان سبزی هم ارام روی یک پایش پاپیون

کرده بودم تا اگر بال زدرفت و برگشت بشناسمش. بزرگتر که شد روزی که رفتم ببینمش

نبود رفته بود ، بدون خداحافظی پر زده بود و رفته بود :( هنوز که هنوز است آن قمری

که با جفتش می اید روی درخت انگور حیاط اطراق میکند را قمری خودم و کودکی هایم

میشناسم .

جوجه هایم را هم خوب نگه میداشتم وقتی غذایم پلویی بود همیشه چند قاشق از غذایم

میزدم و برای آنها میبردم . تازه فهمیده بودم که جوجه ها اصلا با گنجشک ها نمیسازند

وقتی جوجه گنجشکم را باذوق بردم تا به جوجه هایم نشان بدهم نوکش زدند و با پایشان

حولش میدادند.گنجشک طفلک هنوز پرواز بلد نبود حتی نمیتوانست از خودش دفاع

کند آن موقع که آن حرکات را دیدم با جوجه ها دعوا کردم و گنجشکم را برداشتم و در

حیاط دیگر خانه نگه اش داشتم .

در طی آن نگهداری ها فهمیدم کلاغ ها هم میانه ی خوبی با جوجه ها ندارند ، وقتی

برای هوا خوری جوجه های عزیزم را به پشتبام خانه بردم و تنها دقایقی تنهایشان

گذاشتم ، برگشتم با جنازه ی جوجه های عزیزم رو برو شدم . کلاغ انقدر نوک زده بود

که جوجه ام . . .

بگذریم که جنازه های دو جوجه را در دستم گرفته بودم و گریه کنان در راه پله اشک

میریختم و مادرم را صدا میکردم تا در این مصیبت عظمایی که بر من وارد شده بود

تسلی ام دهد !

بعد هم برایشان مراسم ترحیمی گرفتم و هیچوقت هیچوقت خودم را به خاطر آن

سهل انگاری نبخشیدم .

یک مدت هم حیاط پشتی خانه یتیم خانه بچه گربه ها شده بود . هربار که در را باز

میکردیم دو یا یک یا سه گربه بچه میخواستند به زور وارد خانه بشوند .

آنموقع ها کمی بزرگتر بودم و برایشان غذا میبردم .

حالا در مقابل نیلویی که اِمی اش -گربه- را از دست داده بود با تعجب خیره بودم

پرسیدم : نیلو ؟ اِمی را خودت سرویس بهداشتی میبردی ؟!

گفت : وای ماریا اِمی خیلی تمیز بود خودش میرفت دستشویی و می آمد !

در آن لحظه با خودم فکر کردم اِمی پاهایش را چطور میشست !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

بعد با تصور اینکه گربه ای در همان خانه قدم میزده با پاهایی که وارد سرویس

بهداشتی میشده و بعد دوباره برمیگشته تمام تنم جلز و ولز شد.

با خودم فکر میکردم اگر نیلو به جای آن گربه، بچه ای می آورد و به او محبت میکرد

چقدر خانه اش پر مهرتر می بود . بعد از پنج ف شش سال زندگی به جای آوردن بچه

برای حیوانات خانگی مادری میکرد .

اینکه حیوانات را جایگزین کودکان میکنیم و حاضریم  آن حیوان ما را مادر خود بداند

برایم عجیب است .

من هم با همان حیوانات خانگی کلی زندگی میکردم و عشق !

ولی اینطور زندگی !؟ نگهداری ، آن هم در همان خانه ! برایم قابل قبول نیست. . .

این زندگی مدرن را باید گِل گرفت . . .