“هوالحبیب”
صبح ها و عصرها وقتی از سکوتِ احاطه شده ی محیط خیال می کنی زمان متوقف شده
پرنده ای پشتِ پنجره، روی شاخه های بدونِ برگِ درختِ الوچه آواز می خونه.
مدهوش روی کاناپه می شینم و صدای قشنگ ش را سُر میدم توی گوشم… مست میشم
از این صدا، از این آهنگِ ملیح که هوای بارانی را متمول تر از قبل می کنه و جریان زندگی
را روان تر.
+ لطافت خالق با دیدن این جزئیات تحسین برانگیزه.
