“هوالمحبوب”
خواندم ، خواندم ، خواندم رسیدم به ؛
” سَلامٌ قَوْلاً مِنْ رَبٍّ رَحيمٍ . . .
سکوت شد ، هاله ای تار دیده ام را گرفت .
خدایا من از جنسِ همین آیه ” امنیت و آرامش” میخواهم .
می شود روزی به من هم . . . ؟!
موضوع: "عاشقانه هایم برای تو"
“هوالحبیب”
(( إِلَهِی کَیْفَ أَدْعُوکَ وَ أَنَا أَنَا؟!
وَ کَیْفَ أَقْطَعُ رَجَائِی مِنْکَ وَ أَنْتَ أَنْتَ؟! ))
خدایا چگونه تو را بخوانم و حال آنکه من منم،
و چگونه امیدم را از تو قطع کنم و حال آنکه تو تویى . . .
“هوالمحجوب”
به نیمه میرسیم . . .
سیزده روز اول ، درس خواندنم را میگذارم پای مستحبات خودت قبول کن .
باقی را نمیدانم پای چه چیزی بگذارم ، بیماری هم مگر مستحب به حساب می اید ؟!
خب ، بیماری ام در حدی نیست که بگویم روزه هایم را بخورم . . .
به هر حال در صورت نرمال چند روزی برای ادای قضا خواهم داشت ، دلم نمیخواهد این
چند روزم را هم پای یک بیماری که فقط بی رمق در گوشه ای از خانه پرتم کرده است
از دست بدهم .
فقط یک چیز عذابم میدهد ، خودت میدانی چند روز بعد در محدوده ای قرار میگیرم که
حتی از این روزه های خشک و خالی هم بی نصیب میشوم ، این بی نصیبی هم مصادف
می شود با شبهای قدر و شهادت و . . .
چند روز آخر هم که همچون ثانیه ها سریع میگذرد .
راستش را بخواهی احساس میکنم زیادی بی توفیق و ناچیز شده ام .
و خسته تر از همه اینها خشک شدن چشمه اشک و بی رمق سجده کردن هایم . . .
منم ؛
از هر طرف که بخوانیَم . . .
“هوالمحبوب”
خلاصه ی تمامِ عشق های عالمم می شود ؛ حسن مجتبی . . .
برای وجودت در قلبم هزاران سجده شکر هم کافی نیست .
“هوالحبیب”
و تو آن مناجاتِ شیرینی هستی که؛
حینِ نگاهِ من و نگاهِ خورشیدِ رو به طلوع ، زاده می شوی . . .
13رمضان 1438
“هوالحبیب”
سالِ نود و شش را برای خودم سالِ اطمینان و ایمان نامگذاری کردم .
اطمینان به تو ، و ایمان به صلاحی که تو در نظر داری . . .
نود و شش خودم را در گهواره تو گذاشتم .
نود و شش برایم حکمِ آزمایش دارد . آزمایش هردوی ما !
محضِ رضای خودت نگذار شرمنده خودم و تمامِ تلاش هایی که برای تقویت
این دو احساس و اعتقاد کرده ام شوم .
از فردا دعاهایم شروع میشود ، تمامِ این دعاها را یادداشت میکنم .
لای قرآن سبز رنگم میگذارم .
قرار براین نیست که همه اشان استجابت شود این قانونِ هردوی ماست
ولی فراموش نکن که امسال غرض از تمامِ این احساسات ، دیدنِ معجزاتت و
احساس کردن وجودت در کنارم است .
امسال میخواهم خودم را در دلِ تمام ایمان های درونم بگذارم میخواهم
ببینم در این مسیر چند مرده حلاجم .
“هوالمحبوب”
این نرمی و لطافت، این اشک هايی که با دست به دعا شدنِ لبها سُر میخورند پایین.
از رقیق القلب شدنم است؟! یا همه انعکاس وجودِ توست که در من. . .
در این ثانیه ها تبلور می کند.
