“هوالمحبوب" 

کل مسیر چهل و پنج دقیقه ای را پیاده روی کردم، انگار

زیادی دنیا را جدی گرفته ام. خیلی زیادی!

من معتقدم در روز همه چیزهایی که میبینیم الهام

است برای

ما. . . در همین پیاده روی دو خانم در حال صحبت

بودند یکی اشان بلند گفت خانم فلانی انتهای این

چیزها چه میشود؟ انیکی گفت: هیچ مرگ و یه تیکه

پارچه سفید! به همین راحتی! با خودم گفتم ماریا بمیر

با این افکارت.

چرا انقدر ضعیف شدم؟ پر واضح است که ایمانم زیادی

دارد

میلغزد! بجای اینکه بایستم و بکوبم به دهن مشکلاتم

فرار میکنم و مشکلات هم پشت سرم با دهن کجی می

ایند.

صبر میکنم حرف نمیزنم ولی در درونم ذره ذره میمیرم!

روز قبل دوست امد و کلی حرف زدیم از همه چیز از

مشکلاتش مشکلاتم، فقط نفهمیدیم چرا از همان اول

یک گوشه از کارمان میلنگید. همسن هایمان را با

خودمان مقایسه کردیم با افکار و عقایدمان مقایسه

کردیم اصلا شبیه اشان نبودیم.

امروز همکلاسی ها بعد از کلاس قرار گذاشته اند که

بیرون چیزی بخورند و خرید کنند از من خواسته اند

بروم. دلم نمیخواهد ناراحتشان کنم با این چهره

مغموم!

انها ماریای خندان و شوخ را میخواهند و من الان در

این موقعیت تلخ تر از زهرم.

یا باید ماسک بزنم و خندان کنارشان باشم و یا باید

نروم و بروم درون غار تنهاییم کز کنم.