“هوالمحبوب”

 

 

هروقت من را  می دید ، اصلا برایش فرقی نداشت فاصله چقدر باشد بلند اسمم

را صدا میکرد و با ذوق سلام میداد .

مثل آقایانی که از دور همدیگر را میبینند و بلند عرض ارادت میکنند . او هم همینطور بود.

هیچوقت دلم نمی خواست بی توجه ای کنم ، همیشه در هرحال سعی میکردم با لبخند

محبتش را بپذیرم . من هم در ذوق او ذوق میدادم .

هرچند گاهی حالِ مساعدی نداشتم و یا حوصله کسی را نداشتم با سلام او همه چیز

را پشتِ صورتکم پرت میکردم و جواب سلامش را مثل خودش میدادم .

اسمم ، همیشه روی “ر” مکث میکرد.

من را دوست خودش میدانست ، با اینکه با خواهرش دوستی و آشنایی کم رنگی

داشتم . خیلی با او در ارتباط نبودم .

اما هر وقت که وقتی داشتم و کنار او و خواهرش بودم . تمام غرها و دلخوری هایی

که از اطرافیانش به دل داشت را برایم میگفت .

من هم گوش میدادم و با عیب ندارد و حرفهایی که شبیه آبی روی آتش هستند

تحویلش می دادم و رد میشدم .

امروز وقتی مقابل دربِ خانه منتظر تاکسیِ دیرکرده بودم .

دیدمش!

مثل همان زمانها با همان تیپ با همان نگاه طلبکارانه از دنیا . . . با همان پلاستیک

همیشگی که اینور و آنور حمل میکرد . نگاهم رویش مانده بود .

حتی سوار ماشین هم شدم شبیه کسانی که چیزی را تازه پیدا کرده باشند به پشت

سر خیره بودم و  آنقدر نگاهش کردم تا دور و دورتر شدم .

پیر شده بود و شکسته ! خیلی شکسته . . . پوستش چین و چروک داشت .

اما قد و وزن همان بود .

مگر چندسال داشت که انقدر شکسته بود . . . مگر اصلا چقدر از من و خواهرِ همسنِ

منش بزرگ بود . اگر بخواهم خوشبین نگاه کنم الان باید سی سالش باشد .

نمیدانم .

کل مسیر را فقط به آن زمان پرواز کردم و با هرتکان ماشین به خودم برگشتم .

غمِ دنیا به دلم نشسته است مینا !

وقتی تو هم آنطور پشت شیشه به من نگاه کردی و زیرلب چیزی را گفتی .

دلم میخواست همان لحظه با دیدنم بلند بگویی سلام ماریا . . .

دلم میخواست همان خنده و ذوق را از تو ببینم نه آن چهره ! نه آن شکستگی !

شاید مرا شناختی نمیدانم ولی گمان نکنم آنقدر چهره ام در این چند سال اخیر

عوض شده باشد که . . .

نمیدانم ، با دیدنت غم دارم مینا ، غم دارم .

کمبود عقلت پشتِ تمامِ آن لبخندهایی که روانه ام میکردی مخفی بود . . .

همیشه برایم مخفی بود