“هوالمحبوب”

صدایش می آمد : ماریا بیا . . .

با اکراه به طرف باغ حرکت کردم ، دو قدم مانده بودم که به درِ چوبی برسم .

دستش مشت بود انگار چیزی برایم آورده بود .

گفت دستتو بیار جلو میخوام یه چی بذارم تو دستت.

ترسیدم ، با التماس نگاهش کردم گفتم : چیه ؟ حشره نباشه ؟!

لبخند زد ، از همان لبخندهای همیشگی که تا مرا میدید میزد .

گفت : نترس چیزی نیست ، دوست داری . . .

با اکراه دستم را به جلو بردم . با حساسیتی که نخواهد تماس داشته باشیم

چیزی نرم و گرم گذاشت دستم .

گفت : بگیرش .

کمی دستم را باز کردم یک پرنده کوچک سرش را آورد بیرون ، باید اعتراف کنم

به زیبایی آن پرنده و نقش و نگار پرهایش ، رنگ آمیزی زیبایش ندیده بودم.

خنده از لبم شکفت با ذوق نگاهش کردم و گفتم از کجا آوردیش !؟

از ذوق زدگی ام به وجد آمد خندید و گفت : توی باغ . . .

نازش کردم ، در همین ناز کردن ها و نگاه کردن هایم دستم را کمی باز کردم

تا فشار نیاورم به آن . از دستم پرید . .  . پرواز کرد رفت !

با تعجب گفتم : فکر کردم بچه بود ! ببخشید . . .

چیزی نگفت لبخند زد رفت .  .   .

***

به آن روزها که خیره میشوم ، روزی هزاران بار تو را لعنت میکنم که چرا راز

دلت را  فاش کردی . . .

کاش میگذاشتی همه چیز به همین خوبی و آرامی میگذشت مثل یک نسیم خنک و

لذت بخش بدون حرف ، بدون غرض ، بدونِ آن محبت یک طرفه ات . . .