“هوالمحبوب”

میگویند مغرورم ؛ ولی اینطور نیست .

البته برای هرکس نیمچه غروری لازم ، بلکم حتی ضروری است .

در روابطم محتاطم ، دوست ندارم به بعضی ها اول خودم نزدیک شوم .

نه اینکه آن فرد را کمتر از خودم ببینم ، نه !

صرفا بعضی ها را که از نظر خودم برایم خطرناک هستند در گوشه ترین قسمت زندگی ام

میگذارم و تا آنجا که امکان دارد سعی میکنم نزدیکشان نشوم و نگذارم بیش از حد مجازم

نزدیکم بشوند .

اینستاگرام این حریم را برایم از حد گذرانده ، وقتی کسی درخواست فالوور شدن برایم را

می دهد نمی توانم بگویم : شما نه ! من شما را در گوشه ترین ها قرار داده ام .

و یا بگویم : اُه تو ! نه نه ! تو برایم خطرناکی پس confirmات نمی کنم !

نهایتِ نهایتِ حفظ این حریم برایم این است که آن شخص را با وجود نزدیکی فالو نکنم

اگر خود فرد عاقل باشد و کمی سیاست داشته باشد میفهمد که دوست ندارم اینجا کنار

خود داشته باشمش.

ولی متاسفانه اطرافیان من در اینجور مواقع به تمامِ معنا خنگ می شوند !

حالا که خانمِ مهندسِ شریفی ( فارغ التحصیل از د.شریف) درخواست فالو داد نتوانستم

ردش کنم و به طبع من هم مجبورِ به درخواست دادن به او شدم .

و چقدر دردناک است که نمی توان با وجود این همه آشنا حرف دل زد . . .