“هوالمحجوب”

پیرمرد متفکرانه به عصایش تکیه داده و ماتُ مبهوت به نوه اش خیره شده بود .

همه می دانستند وقتی جایی خیره می شود و سکوت میکند یعنی پندی حکیمانه در راه است .

ناگهان با بلند شدن پسر - نوه اش- از روی مبل کناری ، تکانی خورد .

همه به سویش برگشتند .

ارام  نگاهش را به سقف دوخت گویی که با خدا حرف میزد ، زمزمه وار گفت :

خدایا ، نوه های مردم همه نماز میخوانند روزه میگیرند آنوقت نوه ما شلوارک میپوشد !!! :/