“هوالمحبوب”

وقتی بیمار می شوم ، وقتی اطرافم پر از عشق و محبت می شود ، وقتی همه نگران و

قربان صدقه می روند . با خودم می گویم کاش همیشه بیمار بودم .

بعد که به خودم می آیم و حرفم را مزمزه میکنم ، نهیب میزنم که چرت نگو دخترجان .

قضیه خیلی پیچیده نیست ، همه ی عزیزان مهربانند اما در این لحظات رنگِ محبتشان

با قبل فرق میکند .

و مسبب آن تغییر رنگ هم چیزی نیست جز” ترسِ از دست دادن” .

این ترس که به جان بیافتد همه چیز رنگ عوض میکند . شاید یک رنگِ دلنشین و یا

شاید به رنگِ خاکستری.

کاش قبل از اینکه دیر بشود همه قدردان این بودن ها باشیم .